woensdag 24 november 2010

Klaaskado hond.

Voor 5 december; een speelkleed met onderkant van tafelzeil.Op verzoek, om ook als picknickmat te kunnen dienen. Het zeil en de stof met afbeelding van een hond komen van de Zweedse winkel. Tussen de beide lagen zit een fleecedekentje, ook van de gigant. De twee bovenlagen aan elkaar doorgestikt en het zeil er daarna omheen vastgestikt.



dinsdag 9 november 2010

Zwarte Piet.

Project Pietenpak.

Zoals eerder beloofd, hier de eerste resultaten van het Zwarte Piet kostuum. Aanstaande zondag is Pieterbaas Marcos in vol ornaat te bewonderen op de intochtcatwalk van ons dorpje. Zodra hij foto's van de mode fotosessie heeft laten maken zal ik die toevoegen aan dit blog.

Door wat overbelichting lijkt het pak wat grijs, maar de kleuren zijn toch echt zwart oranje en goud, met de witte accenten van een veer, de kraag en de manchetten.

Als patroon heb ik een oud kostuumpatroon gebruikt, en delen daarvan onderling uitgewisseld. De cape is er zelf bij verzonnen. Mijn paspop heeft een kleinere maat dan de echte Piet, dus op de foto hangen de schouders een beetje. De mouwen zijn dubbel; één lange mouw, met daar overheen een ballonmouw met elastiek aan de onderkant. Dit om Pieterbaas wat meer speelvrijheid te geven. Dit geldt ook voor de broek. Deze is om een strakkere binnenbroek heen genaaid. Bovendien heeft hij galgen gekregen, want het fluweel en het band wat aan de tailleband hangt is redelijk zwaar, en de broek mag niet zakken natuurlijk! De kraag en de manchetten zijn ook los. De cape is uiteraard af te doen. Want die draagt Piet zelden tijdens voorstellingen.



 






dinsdag 2 november 2010

Kunst en nijverheid in het Van Abbe

Kunst en nijverheid.

Zo maar een museum? Zo maar een week in oktober? Het zou kunnen. De aanwezige stilte hangt drukkend in de zalen. Glimmend gepoetste vloeren zonder enige smet stralen hoogdravendheid uit. Maar schijn bedriegt.
Beveiligingspersoneel, gastvrouwen en –heren proberen stil schuifelend hun belangrijke werk te doen. Hier en daar klinkt gefluister. Er hangt een geur van verf, inkt en doeken in de ruimte, gemengd met iets dat uit een flesje komt; de lucht uit een automatische geurverspreider. De bezoekers hebben hun tas ingeleverd en de jassen achtergelaten in de garderobe. Zij verspreiden zich door de verschillende ruimtes waar men kan genieten van kunst. Moderne kunst wel te verstaan.

Sommige gasten kijken verwonderd, anderen zijn diep onder de indruk. Hier en daar speurt iemand met gefronste wenkbrauwen rond, uitgebreid de tweetalige bordjes lezend over wat hij aan de muur zou moeten zien. Duidelijk verwart of soms zelfs ongeïnteresseerd. Opvallend veel bezoekers lopen met de handen op hun rug, bang om wat om te stoten of aan te raken. Kinderen vragen aan hun ouders wat de abstracte afbeeldingen aan de muren moeten voorstellen, of vertellen over een fantasierijk land dat ze in de schilderijen menen te zien. In een van de zalen staat een tribune en er klinkt vreemde muziek uit enkele geluidsboxen. Muren zijn beschreven met graffiti.
Dutch Design Week in het Van Abbe in Eindhoven. De bezoekersaantallen stijgen behoorlijk. De eens zo heerlijke rust wordt verstoord door een soort zenuwachtige bedrijvigheid. Kunstenaars lopen gekleed in speciale T-shirts heen en weer door het museum, een Engelse catalogus in de hand. Tricksters Tricked. Het museum leeft, straalt en is duidelijk aanwezig in een stad die zich stort op het thema ontwerpen. Vele Nederlandse en internationale gasten volgen workshops, confereren en laten zich een week lang onderdompelen in de wereld van het Design.
In de Van Abbetoren hangen talrijke kleurrijke doeken aan korte vlaggenstokken. Een paar bezoekers zitten aan een tafel vol potjes kleurpotloden verhit een A4-tje in te kleuren. Geconcentreerd en met veel interesse tekent men stapels blaadjes vol met nieuwe ontwerpen. Onder leiding van jonge kunstenaars kleuren zij namelijk een eigen persoonlijke vlag. Als voorbeeld dienen alle vlaggen van de wereld. Met een onder aan de bladzijde opgeschreven motivatie waarom juist dit ontwerp is gemaakt, wordt het velletje papier in een map gehangen.
Het kijk-museum is een doe-museum geworden. In één van de kleinere zaaltjes ligt de vloer vol met draden. Door de droge lucht worden ze statisch geladen en blijven overal aanplakken. Een stoomstrijkijzer sist. Er klinken geluiden van scheurend textiel. Gelukkig zijn het niet de kostbare schilderijen uit de Van Abbecollectie die doormidden worden gekliefd, maar vele meters gesponsord vlaggenstof. Door heel het museum kan men het gesnor en gebrom van naaimachines horen. Vaardige handen knippen, tekenen, spelden en naaien hele voorstellingen in elkaar. De bezoeker tekent, en enkele nijvere dames maken van de mooiste ontwerpen een driedimensionale tastbare werkelijkheid. De vrijwillig werkende naaisters zijn letterlijk onderdeel van de tentoonstelling. Menig bezoeker verbaasd zich over hun kunnen, stelt vragen en knikt bewonderend als de zoveelste grote lap stof de tentoonstellingstoren in verdwijnt.



Het harde verhitte werken van de dames spoort de bezoekers aan om nog beter hun best te doen aan de kleurtafel, en gaandeweg de week worden de ontwerpen ingewikkelder, kleurrijker en fantasievoller. Maar de dames laten zich niet kennen. Ze bezitten alle vaardigheden die men van goede naaisters mag verwachten en de meest ingewikkelde patronen komen perfect onder hun naaimachines vandaan. Maar dit museum-naaiatelier is echter een kort leven beschoren. Eén week slechts stikken, knippen en naaien de vaardige handen, daarna is het weer stil en als vanouds.
De kunst blijft, de vlaggen hangen nog tot januari stilletjes te bewegen aan hun stokken en zullen daarna tot stof vergaan in het archief ergens in de krochten van het oude gebouw.
De nijverheid is weer verdwenen naar de naaikamertjes bij de dames thuis, waar men anoniem achter de naaimachine voor werk of hobby de meest kunstzinnige werkstukken produceert.