donderdag 17 februari 2011
Egypte.
Tahrirplein.
Je zou maar in Egypte of Tunesië wonen. En aan de overkant van het grote water de wereld weten waarin je vrij en blij kunt zijn. Dan is het een kwestie van tijd voordat je besluit om voor die zo gewenste vrijheid te gaan vechten.
Nu hebben wij ons zelden gerealiseerd dat er in die landen echte dictators aan de macht waren. Het was er redelijk veilig, de beide landen waren toeristisch gezien aantrekkelijk voor een bezoek en je hoorde niets van relletjes, martelingen, onderdrukking en armoede. Natuurlijk zag je dat laatste wel als je er op bezoek ging, maar we dachten dat het typisch iets Tunesisch of Egyptisch was en het er gewoon bij hoorde. De grootmachten Amerika en Rusland leken tevreden met de rustige status van deze landen, dus waar zeurden we over.
Zo blijkt maar weer dat we in het westen redelijk naïef kunnen zijn als het op democratie aankomt. We hebben oogkleppen op. Zelf hebben we al eeuwen vrijheid, gelijkheid en broederschap en we zijn er zo aan gewend dat het nadenken erover tot een niet alledaagse bezigheid is geworden.
Tot de vlam in de pan slaat en er beelden in de media verschijnen die er niet om liegen. Dan worden we weer wakker, liggen uren voor de buis en spellen elk woord in de krant.
We hebben met verbazing, bewondering en respect gekeken naar de mensen op het Tahrirplein, die soms zelfs feestend, een dictator verdreven. De spanning was te voelen, ook hier in het vrije westen. En dankzij de moderne communicatiemiddelen konden we er met ons neus bovenop zitten - letterlijk - en van minuut tot minuut een volksopstand bekijken en beluisteren, gelijk een soap op de televisie.
Maar dit was realiteit. Geen fictie, geen in scène gezette film. Er vielen échte doden, door échte kogels. De woede was echt maar ook het bloed.
En weer zijn er mensen die hun leven hebben gegeven voor de democratie. Het hoogste goed, die personen verdienen terecht een plekje in de geschiedenisboeken. Dat is wel het minste waarmee we hen kunnen eren.
En dat geeft weer te denken. Het is te hopen dat de bevolking van Tunesië en Egypte hun zo gewenste vrijheid en democratie ook werkelijk krijgen en dat er niet weer een of andere zelfverheerlijkende dictator of een groepje legerhotemetoten de macht in handen neemt.
Ook islamitische landen verdienen democratie en vrijheid. En áls ze die eenmaal goed hebben leren kennen en de rust in hun land is teruggekeerd, ben ik ervan overtuigd dat we weer een stuk verder zijn op onze weg naar wereldvrede.
Je zou maar in Egypte of Tunesië wonen. En aan de overkant van het grote water de wereld weten waarin je vrij en blij kunt zijn. Dan is het een kwestie van tijd voordat je besluit om voor die zo gewenste vrijheid te gaan vechten.
Nu hebben wij ons zelden gerealiseerd dat er in die landen echte dictators aan de macht waren. Het was er redelijk veilig, de beide landen waren toeristisch gezien aantrekkelijk voor een bezoek en je hoorde niets van relletjes, martelingen, onderdrukking en armoede. Natuurlijk zag je dat laatste wel als je er op bezoek ging, maar we dachten dat het typisch iets Tunesisch of Egyptisch was en het er gewoon bij hoorde. De grootmachten Amerika en Rusland leken tevreden met de rustige status van deze landen, dus waar zeurden we over.
Zo blijkt maar weer dat we in het westen redelijk naïef kunnen zijn als het op democratie aankomt. We hebben oogkleppen op. Zelf hebben we al eeuwen vrijheid, gelijkheid en broederschap en we zijn er zo aan gewend dat het nadenken erover tot een niet alledaagse bezigheid is geworden.
Tot de vlam in de pan slaat en er beelden in de media verschijnen die er niet om liegen. Dan worden we weer wakker, liggen uren voor de buis en spellen elk woord in de krant.
We hebben met verbazing, bewondering en respect gekeken naar de mensen op het Tahrirplein, die soms zelfs feestend, een dictator verdreven. De spanning was te voelen, ook hier in het vrije westen. En dankzij de moderne communicatiemiddelen konden we er met ons neus bovenop zitten - letterlijk - en van minuut tot minuut een volksopstand bekijken en beluisteren, gelijk een soap op de televisie.
Maar dit was realiteit. Geen fictie, geen in scène gezette film. Er vielen échte doden, door échte kogels. De woede was echt maar ook het bloed.
En weer zijn er mensen die hun leven hebben gegeven voor de democratie. Het hoogste goed, die personen verdienen terecht een plekje in de geschiedenisboeken. Dat is wel het minste waarmee we hen kunnen eren.
En dat geeft weer te denken. Het is te hopen dat de bevolking van Tunesië en Egypte hun zo gewenste vrijheid en democratie ook werkelijk krijgen en dat er niet weer een of andere zelfverheerlijkende dictator of een groepje legerhotemetoten de macht in handen neemt.
Ook islamitische landen verdienen democratie en vrijheid. En áls ze die eenmaal goed hebben leren kennen en de rust in hun land is teruggekeerd, ben ik ervan overtuigd dat we weer een stuk verder zijn op onze weg naar wereldvrede.
Babypakjes.
Het is lang geleden dat ik zulke kleine kleding onder mijn naaimachine vandaan getoverd heb. Kleine mouwtjes waar je nauwelijks met het machinevoetje in kunt komen, zachte dunne elastische stofjes, en natuurlijk veel stof over....
Abonneren op:
Posts (Atom)