dinsdag 15 maart 2011

Feest.

Feest.


Het is carnaval. En dus groot feest in ons dorp en in de grote steden in het zuiden van dit wonderschone land. Aan de opvallend veel tv-reportages te zien - was dat de afgelopen jaren ook zo of verveelt men zich in Hilversum? - rukt carnaval ook op boven de rivieren.

Dit jaar vieren we carnaval pas in de maand maart. Dat heeft één groot voordeel: carnavalsvierders en wagenbouwers hebben enkele weken langer de tijd om hun uitdossing en praalwagens af te maken, en dat was te zien aan de kwalitatief mooie optocht die wij in een stralend zonnetje langs de kant van de weg aan ons voorbij zien trekken. Dat carnaval in maart valt is ook gunstig voor de mensen op straat; het is niet zo koud als vorig jaar toen we door de snijdende vrieskou in januari gedwongen werden de optocht achter het vensterglas gade te slaan.
Maart heeft voor ons echter nóg een feestje in petto; de verjaardag van één van onze kinderen. Dus zitten mijn man en ik op een doordeweekse avond gezellig samen op de bank met vóór ons op tafel twee kleine gebakjes, koffie, nootjes en een flesje wijn. We maken er, ter herinnering, maar een foto van die we snel per mail versturen.
Ja, we zijn maar met zijn tweeën dit jaar, want het feestvarken zelf zit een paar duizend kilometer van ons vandaan achter haar bureau. Ze doet haar werk in het buitenland en is gemiddeld negen maanden lang van huis weg.
Toch vieren we elk jaar haar verjaardag. Ook al kunnen we de jarige job op dat moment geen kus op haar wang geven. 

Natuurlijk bellen we, sturen we de leukste kaarten en drukken onze vingers blauw op de knopjes van de mobiele telefoon en het keyboard om te sms'en of te msn-nen. Toch is dat niet hetzelfde als een echte kus, een uitgestoken hand, een troostende aai over haar bol, een lekkere knuffel; kortom het lijfelijk contact met je kind. Al die moderne communicatiemiddelen zijn onontbeerlijk maar blijven slechts surrogaatmiddelen. Het brengt liefde op afstand.
We troosten onszelf door op die avond het leven van onze dochter in ogenschouw te nemen en fotoalbums door te bladeren met de plaatjes vanaf haar geboorte tot en met de foto van het laatste vertrek. In gedachten is ze dan toch heel dichtbij.
Ook voor de jarige zelf gaat haar verjaardag veelal stilletjes voorbij. Het is een gewone werkdag. 's Avonds zullen haar collega's heus wel voor het nodige extra vertier en wat verrassingen zorgen, maar onze dochter zal haar eigen familie die dag
ongetwijfeld ook missen. Dat is de keerzijde van de medaille als je de hele wereld als werkgebied hebt.
Ons kind is een avonturierster, altijd al geweest. Als klein meisje toonde ze een grote mate van interesse naar verre oorden en andere culturen. Het maakte haar niet uit dat we twee dagen in de auto moesten zitten om op onze vakantiebestemming te komen. Als zij maar naar buiten kon kijken door het raam om alle nieuwe landschappen in zich op te nemen, dan was het goed. We waren daarom ook niet verbaasd toen ze voor een studie koos die te maken had met recreatie, vakantie, vrijetijdsbesteding en reizen. En we keken ook niet meer op toen ze bij de eerste de beste gelegenheid die zich voordeed koos voor stages en werkplekken ver buiten de grenzen van Nederland. Dit land is voor haar te klein, ze voelt zich Europeaan en wereldburger.
Natuurlijk zijn wij - haar ouders - trots op haar en respecteren haar keuze. Ze spreekt haar talen vloeiend, kan zich aan elke situatie aanpassen, kent een heleboel mensen van allerlei nationaliteiten – tenminste als je op de lange vriendenlijst op haar facebook mag afgaan - en heeft het erg naar haar zin. Ze is gelukkig, ziet veel, en beleeft allerlei avonturen. Ervaringen die niemand haar af kan nemen en lessen voor het leven. Wat wil je dan nog meer?
Als ouders weet je: kinderen heb je slechts te leen. Je zult hen op een gegeven moment los moeten laten en de wijde wereld in laten gaan. In ons geval gebeurde dat dus letterlijk. Dat heet zelfstandigheid. Je taak als ouder zit er dan zo goed als op; missie geslaagd.

Toch is er op zo'n moment als een verjaardag dat bekende kriebelige gevoel van gemis. Een wee gevoel in je maag, een traan achter je ogen omdat je eigen vlees en bloed niet naast je zit. En je went er nooit aan, je leert er hoogstens even in berusten.

Proost! Lieve meid……. Op naar het volgende jaar!

p.s.: We houden van je.