maandag 20 juni 2011

Laf.


Laffe lui.

 
Het is een prachtige voorjaarsochtend. De lucht is helder. Het zonnetje schijnt, de bomen laten hun eerste frisse groene blaadjes ontsnappen uit knoppen die een lange winterslaap hebben gehad. Een dag dus om goed te beginnen met een bezoek aan vrienden en vriendinnen. Even bijpraten, een lekker kopje koffie delen en tegen lunchtijd vrolijk op de fiets terug naar huis.

Bij aankomst valt het me al direct op: mijn mans auto die bij hoge uitzondering eens een keertje op de oprit stond, is verdwenen. Eenmaal binnen vind ik een briefje op de keukentafel. 
Wat blijkt? Kindlief heeft onze bolide geleend. Mam, een noodgeval! De reden is een trieste. En hij maakt me ontzettend kwaad.

Ons oude, maar uitstekend functionerende tweede autootje dat onze dochter regelmatig gebruikt, blijkt van voor naar achter en over de hele lengte van het beestje diepe krassen, deuken en lakschade te hebben gekregen. Opgelopen op de parkeerplaats waar hij volgens de regels der kunst op stond geparkeerd. Geen dader te zien, geen verontschuldigend briefje achter de ruitenwisser, geen getuigen, helemaal niets.

Nu wil het geval dat mijn dochter niet zonder auto kan. Ze is een enthousiaste hardwerkende - en nog lerende - gespecialiseerde kok. Haar werktijden beginnen aan het einde van de ochtend en houden pas op als restaurantgasten dikgegeten en tevreden naar huis gaan, dus heel laat in de avond. Openbaar vervoer vanaf haar werkplek naar huis is er niet en de afstand is te groot om af te leggen op de fiets. Bovendien zou ze dat van mij ook niet mogen. Een vrouw alleen, bij nacht en ontij op wegen die door bossen en verlate gebieden lopen is vragen om problemen.

Ons kleine oude autootje wordt daarom node gemist. Het vehikel wordt regelmatig door de kinderen en mijzelf gebruikt omdat palief de gezinsauto nodig heeft voor zijn werk. Het oude beestje wordt daarom gekoesterd alsof het een doos met diamanten is.
In deze tijd van examens maken en solliciteren naar een andere baan omdat haar leerling-contract na een jaar eindigt, hoestend en proestend op de been blijven omdat de lucht bezwangerd is met pollen, kan kindlief daarom deze tegenslag nauwelijks verwerken.

Ik bekijk de schade met tranen in mijn ogen, wetende dat het met de om ons heen grijpende crisis nauwelijks mogelijk is om het geld voor reparaties op korte termijn op te hoesten. En eerlijk gezegd is het vehikel ook te oud om er nog economisch verantwoord geld in te steken.

De kinderen dan? Jawel, die zijn jong en werken hard. Ze betalen netjes en op tijd de huur van hun flatje en weten telkens weer de benodigde centjes te vinden die ze even zo vrolijk aan dure benzine kwijtraken wanneer gebruik maken van het openbaar vervoer geen optie is. Ze redden het financieel maar nét, een dure reparatie aan een oud autootje zit er ook voor hen niet in.

En dan word ik kwaad. Wie zijn die laffe lui die een auto beschadigen en niet het fatsoen kunnen opbrengen om een boodschap achter te laten? In wat voor wereld leven we tegenwoordig? Geen enkel respect meer voor andermans goed, geen enkele empathie voor de medemens die het minder breed heeft?

En ja, het halve dorp is afgesloten door wegwerkzaamheden en het anders zo rustige smalle straatje waarin kindlief woont wordt geteisterd door sluipverkeer en aan- en afvoer van vrachtwagens die de plaatselijke super bevoorraden. Misschien dat één van hen de bocht te nauw heeft genomen? Maar waarom dan doorrijden en niets van je laten horen? De meeste bestuurders zijn toch verzekerd tegen dit soort ongelukjes? Waarom dan niet even een briefje onder de ruitenwisser of aanbellen in de buurt?

Maar nee, dat is blijkbaar te moeilijk en kost tijd. Dus laten we onze medemens achter met de ellende en doen net alsof er niets gebeurd is. De andere kant opkijken. De ik-weet-van-niks-en-kom-van-nergens mentaliteit. Lachen omdat je er als veroorzaker zo lekker van af bent gekomen.

Laffe lui dus, dat soort lieden. Mensen waar ik in ieder geval geen enkel respect meer heb.

Samen met kindlief stort ik me in het eindeloos invullen van formulieren, politieaangifte doen en de hele buurt afstruinen naar mogelijke getuigen van het ongeval, in de hoop dat het waarborgfonds wat bij zal dragen in de kosten. Het zal allemaal wel niets opleveren. IJdele hoop.
Tja, had je vroeger ook zoveel laffe lui?