Tijd.
Geen tijd … Niet nu … Druk, druk, druk … Opmerkingen die
ik vaak om me heen heb gehoord. Ik wuifde ze weg, deed ze vaak af als onzin
door overtuigend te roepen: tijd kun je maken! Tot mijn schande moet ik
toegeven dat dit geheel onterecht kan
zijn.
Dit blog bewijst dat. Al maanden heb ik hem verwaarloosd.
Geen tijd! Te druk met andere zaken. Heb ik niet meer geschilderd, geschreven
en achter mijn naaimachine gezeten? O zeker wel!
De schilderlessen zijn intussen gestopt, het vakantieseizoen
breekt immers aan. Enkele werken moeten nog worden gefotografeerd en bij mijn
portfolio gestopt. Om een recent werk moet nog een lijst, dan kan hij naar een
tentoonstelling. En ik heb nog een paar doeken die afgemaakt moeten worden. Dat
kan gelukkig in de winter als de weersomstandigheden dusdanig slecht zijn dat
schilderen in de natuur niet meer lukt.
Deze zomermaanden ga ik lekker buiten – als het weer het toelaat tenminste - kliederen met de schildermeisjes. Zo noemt ons clubje enthousiaste kunstschilder-dames-op-leeftijd zich gekscherend. We schilderen nog wel, maar er wordt ook lekker gekletst en genoten van ‘van alles en nog wat’.
Deze zomermaanden ga ik lekker buiten – als het weer het toelaat tenminste - kliederen met de schildermeisjes. Zo noemt ons clubje enthousiaste kunstschilder-dames-op-leeftijd zich gekscherend. We schilderen nog wel, maar er wordt ook lekker gekletst en genoten van ‘van alles en nog wat’.
Mijn schrijfhobby begint geleidelijk aan uit de hand te
lopen, al zul je dat bij het lezen van dit blog niet zeggen. Naast de
toespraken die ik schrijf als trouwambtenaar, heb ik begin dit jaar een
bestaand oud toneelstuk bewerkt. Het is éénmalig, doch met succes opgevoerd.
Schrijven voor het podium smaakt echter naar meer en sinds maart ben lessen aan het volgen in het schrijven voor theater, een leuke bezigheid die veel van me vergt. Veel lezen en huiswerk schrijven. Mijn eerste echt zelfgeschreven tragikomedie nadert inmiddels zijn voltooiing.
Schrijven voor het podium smaakt echter naar meer en sinds maart ben lessen aan het volgen in het schrijven voor theater, een leuke bezigheid die veel van me vergt. Veel lezen en huiswerk schrijven. Mijn eerste echt zelfgeschreven tragikomedie nadert inmiddels zijn voltooiing.
O ja, ik ben ook nog een paar keer op korte vakantie
geweest. Een paar weekenden met vrienden en een dag of tien naar mijn dochter
in Tunesië. Ze werkt daar hard, maakt lange dagen en heeft – druk-druk-druk –
geen tijd om veel contact met ons te zoeken. Om dat gemis wat goed te maken ben
ik haar even persoonlijk gaan knuffelen.
Het naaien en knutselen is daardoor op een laag pitje komen
te staan. Maar toch moet ik nu aan de bak. Na de zomer worden er binnen mijn
familie- en kennissenkring verschillende baby´s verwacht. Twee van mijn
petekinderen zijn zelfs op dezelfde dag uitgerekend. Dat vraagt om aan de slag
te gaan met stofjes en lappen. De eerste foto´s staan elders in mijn blog.
In de uren die ik anders achter de pc en naaimachine
doorbracht heb ik niet stil gezeten. Leuke dingen gedaan en genoten van alles Het was geen verloren tijd, ik heb heel veel
inspiratie opgedaan en het bruist van binnen. De creativiteit moet eruit en
daar heb ik dus nu weer een begin mee gemaakt. De plannen zijn groots.
Eén van mijn eigen kinderen heeft een huis gekocht, dat moet
worden opgeknapt en ingericht. Mijn naaimachientje zal deze zomer de nodige
uren moeten maken bij het in elkaar naaien van kussens en/of gordijnen. De verf
voor schildersdoeken zal worden vervangen door latex voor muren, en mijn pen
zal worden gebruikt voor boodschappenlijstjes, adreswijzigingen, handtekeningen
en dergelijke.
Goh, misschien kan ik dan over een paar maanden weer zeggen …
tijd? Die heb ik niet … maar die maak ik
toch gewoon?