Verkiezingen.

Verkiezingen.

Precies in het midden van het jaar hebben we vakantie, 5 weken lang. Da’s lang ja, daar ben ik het mee eens. Maar als je baas de Minister van Onderwijs is heb je die tijd echt nodig om bij – en los – te komen van het werk dat je in de rest van het jaar verricht.

Vroeger, heel vroeger was je een bevoorrecht mens als je in het onderwijs mocht werken. Je begon met lesgeven om half negen en kon om vier uur weer naar huis, dankbaar, tevreden en blij omdat je jonge mensen kennis had kunnen meegeven. Het huiswerk nakijken deed je in de vroege avonduren en als maatschappelijk betrokken persoon stortte je jezelf daarna in een bruisend verenigingsleven om de gemeenschap ter wille te zijn. Vroeger was er aandacht en respect voor de leraar. Maar die tijd is geschiedenis.

Tegenwoordig sta je ver voor zeven uur naast je bed om snel een cracker naar binnen te werken, de auto te pakken en op weg te gaan. Meestal naar een vergadering ergens in het land waar je om half negen moet zijn. Op tijd ja, maar het ontlopen van files is een onmogelijkheid.
Na een paar uur oeverloos vergaderen – met een verplichte aanwezigheid inclusief invulvelletje waar jouw burgerservice- paspoortnummer en handtekening op moeten –  en waarbij je jezelf afvraagt wat men uiteindelijk met jou inbreng zal gaan doen, snor je ’s middags in je eigen autootje richting school.

Een leaseauto van de zaak is er niet bij, een lunchpauze niet gepland dus eet je noodgedwongen achter het stuur onhandig je broodtrommel leeg. Niet erg smakelijk want het ding heeft de hele ochtend in een warme auto gelegen.
Onderweg moet je dure benzine tanken en blijkt je bankrekening niet te zijn aangevuld door een schamel maandsalaris. Twee daagjes te laat gestort zal de administratie later melden: foutje, bedankt. In de stress of je de bestemming haalt met een bijna lege tank probeer je het nieuwe rijden uit.

Eenmaal op school kun je gelijk aan het werk. Nee, niet lekker voor de klas. De tijd dat je als leraar echte leerlingen van vlees en bloed voor je neus had zitten is jammer genoeg voorbij, je bent immers de veertig gepasseerd en gepromoveerd. Tot senior teacher, personal coach, projectmanager, headmaster of wat voor Engelse termen er nog meer in het Nederlandse onderwijs verzonnen zijn.
Je wurmt je tussen honderden leerlingen door die op hun beurt deze kans grijpen en jouw aanspreken om indringende vragen te stellen; een leraar op weg naar ergens in een groot schoolgebouw is een makkelijke prooi. Voor iedereen heb je een bemoedigend antwoord maar de haast is er in te horen.  Je bereikt langzaam het voormalig klaslokaal dat vanwege ontbrekende centjes slechts provisorisch is ingericht als een bureautuin. Het is er bloedheet en benauwd, airco is er niet en de overbevolking duidelijk zichtbaar; er zit een mens of vijftien achter laptops te werken; collega’s waarmee je in het verleden heerlijk kon praten, oeverloos kon lachen en plezier maken. Goede middag, hallo, hoe is het? Nu wordt er terug gemompeld, niemand kijkt op, te druk en te geconcentreerd op beeldschermen. De koffiemachine – waar, als je geluk hebt ook heet water voor thee of soep uitkomt – draait overuren.

Je opent je pc en er springt een venster tevoorschijn, de persoonlijke mailbox van het speciale voor de hele scholengemeenschap ontworpen computerprogramma. Je logt in, gemiddeld 80 mailtjes per dag krijg je voor je kiezen, allemaal zaken die vragen om door jou opgelost te worden. Soms zitten er verhalen van leerlingen en ouders tussen die de nodige aandacht vereisen maar er zijn er veel meer met een rood knipperend bureaucratisch sterretje: spoed! 
Met een zucht val je in je bureaustoel om er de eerst uren niet meer uit op te staan. Had de huisarts niet gezegd dat je meer moest gaan bewegen?

Je belt naar huis, je mobieltje reeds aangesloten aan de oplader. Het wordt laat vandaag, wacht maar niet met eten. De tandarts? Shit, vergeten, geen tijd. Die afspraak met de notaris en de bank? Die kan alleen vanavond of op vrijdagmiddag, dan ben ik een paar uurtjes vrij. O, zijn die kantoren dan dicht? Jammer, dan zullen we het telefonisch moeten doen. Kan dat niet? Ja, sorry hoor! Zaterdag naar de stad om nieuwe kleding te kopen? Moet dat echt? Daar heb ik eigenlijk niet zo’n zin in. Overvolle winkels, herrie, al die mensen om me heen; laat me even met rust, wil je! Druk? Ja, héél erg druk, de oktoberteldatum nadert en ik moet … ik had nog …

Even zak je terug in je gammele stoel en gun je jezelf enkele minuten om aan het verleden te denken. Weemoedig. Aan het einde van de dag slenter je vermoeid naar je occasion die geparkeerd staat op het autodek in het vak voor docenten. Wat? Een lek gestoken band. Weer een baldadige of volledig gefrustreerde leerling? Valt banden wisselen eigenlijk onder sporten? Nog snel voor sluitingstijd langs de garage dan maar. Sorry, die rekening is voor u persoonlijk mevrouw, daar kunnen we niet aan beginnen, zal de dame van de administratie de volgende dag meelijwekkend aan je mede delen.

Thuisgekomen eet je een bordje leeg dat is opgewarmd in de magnetron, je valt op de bank voor de tv in slaap; te moe om het dagelijkse nieuws nog te volgen. Een hazenslaapje van een half uurtje, omdat je daarna weer achter de computer kruipt om die laatste mailtjes van school nog even weg te werken. De volgende dag met achterstand aan het werk gaan moet je als het even kan vermijden om niet in een nog-te-doen vicieuze cirkel terecht te komen, overspannen te raken of in het slechtste geval in een burn-out te belanden. Immers, een collega bellen kun je thuis ook. Hem overdag contacten heeft geen enkele zin; je krijgt de bezettoon of de voicemail. Het gesprek duurt 43 minuten. Gelukkig heb je na jarenlang zeuren een mobieltje van je baas gekregen, weliswaar met beperkt belabonnement dat je nu dus overschrijdt.

Bij een welverdiend, zelf ingeschonken en goedkoop glaasje wijn kun je nog net op de beeldbuis een laat - in de herhaling gezet - praatprogramma zien voordat je ogen dichtvallen en je gedachten al naar de drukke dag van morgen uitgaan.

Het is verkiezingstijd en een aantal lijsttrekkers discussieert over Europa, de crisis en de pensioenen.
Pensioen? Toen je als 20-jarige voor de klas ging staan was je beloofd dat je op je 60^ste  klaar zou zijn met werken! Nu beperken ze je vakantiedagen nog meer en moet je tot je 67^ste door …

Er wordt door dames en heren in strakke en nieuwe voor hen – door campagnepersoneel – geshopte pakken en boven een netjes geserveerd watertje, met geen woord gerept over het onderwijs. Frustrerend. Tja, weten zij veel …