Deze babyquilt is er één van.
Het is de eerste quilt die ik op mijn nieuwe machine heb gemaakt en het was dus even wennen. Maar het ging steeds beter en ik ben tevreden over het resultaat.
Overal om je heen zie je beelden, hoor je geluiden, en wordt je omringd door de warmte van mensen. Deze wereld geeft je inspiratie en je voelt de drang om te scheppen, te creëren en wat achter te laten. Dan zit er niets anders op dan juist dat te doen. Toch? Maar wat als het er op gaat lijken dat je misschien wel gedwongen wordt vervroegd afscheid te moeten nemen van diezelfde wereld met daarin alles wat je lief is? Blijft de creativiteit dan borrelen?