Wanneer de wind waait in de herfst, bij het vallen van de blaadjes
worden naald, draad en naaimachien
met mij weer goede maatjes.
Voor mijn verre kind, bij zon, zand en grote waterplas
op verzoek gemaakt
een blije-kinderen-rommel-tas.
Overal om je heen zie je beelden, hoor je geluiden, en wordt je omringd door de warmte van mensen. Deze wereld geeft je inspiratie en je voelt de drang om te scheppen, te creëren en wat achter te laten. Dan zit er niets anders op dan juist dat te doen. Toch? Maar wat als het er op gaat lijken dat je misschien wel gedwongen wordt vervroegd afscheid te moeten nemen van diezelfde wereld met daarin alles wat je lief is? Blijft de creativiteit dan borrelen?