zaterdag 28 september 2013

De klok.




Heeft u dat nu ook? Dat je het gevoel hebt dat de wijzers van de klok te snel gaan, zeker in goede tijden? Seconden lijken niet te bestaan, minuten worden weggevaagd en uren zijn in een oogwenk voorbij. In de dag zit te weinig tijd om alle plannen die je hebt te verwezenlijken. Zo is het zomer, zo glijdt dat mooie seizoen onmerkbaar over naar een onstuimige herfst. In mijn gedachten zit ik eigenlijk nog te mijmeren op een Frans terrasje, terwijl de herfstvakantie al weer voor de deur staat.
Er is een jaar voorbij sinds ik als gezond mens ben overgestapt naar de categorie kankerpatiënten. En ondanks alle ellende is ons leven nog altijd even goed. Maar ook véél te gehaast! Er is zo onnoemelijk veel gebeurd in dit jaar, teveel om te bevatten. De afgelopen maanden hebben mijn maatjes en ik het leven weer als vanouds proberen vorm te geven. Alles op de rit, zogezegd. Met plannen in ons hoofd die we voorheen ook hadden en agenda’s die zoals gewoonlijk overbelast dreigen te raken. Maar daar zeuren we nu niet meer over. Die zorgen er immers voor dat de tijd blijft vliegen, dat je niet meer na hoeft te denken hoe stille uurtjes in te vullen. Dat was in slechte tijden wel anders, is onze ervaring. Het bange wachten, onzekerheid over de toekomst, pijn en verdriet zorgden er steevast voor dat het voelde alsof – soms letterlijk – de tijd stilstond.
Dat gaan we dus niet meer doen hebben we ons voorgenomen en dat werkt. Het plafond moet nog steeds geschilderd worden en andere uitgestelde grote klussen in huis wachten ongeduldig op hun beurt, maar we lachen erom: het komt allemaal goed, is het nu niet, dan over een tijdje wel. We doen leuke dingen, gaan uit eten in luxe restaurants, maken reisjes en bezoeken het theater. Kortom, we zijn onszelf aan het verwennen met zaken waarvan we menen dat we die verdiend hebben en voelen ons net zo rijk als al die gierigaards in de P.C.Hoofdstraat in Amsterdam.
Natuurlijk hebben we het verdiend, er is geen mens die het ons misgunt. Maar het heeft één groot nadeel: niet alleen de tijd verglijdt, onze centjes verdwijnen ook als sneeuw voor de zon en wij zijn niet zo vermogend als die shoppers daar in het westen … Dus zijn er drastische maatregelen nodig. Nu de regering zo fors gaat bezuinigen hebben wij ook goede voornemens gemaakt: het is uit met de fun, er moet gewerkt worden!
Dus geen etentjes buitenshuis meer, maar zelf koken. De tijd vult zich nu dus als vanzelf. Boodschappen doen, recepten zoeken, aanbiedingen bestuderen etc. etc. Ook dure kledingwinkels worden gemeden, we dragen kleding door, verstellen losgelaten naden, maken shirtjes zelf of stappen de goedkopere winkels binnen op zoek naar koopjes die de strenge blik van trendy modekoningen kunnen weerstaan. Ook dat vergt de nodige uurtjes. Het is voor mijn maatjes en mij tegenwoordig een sport om met zo weinig mogelijk centen er zo goed mogelijk uit te zien, en rond te komen zonder het maken van schulden. Een nieuwe strijd in het overleven beseffen we, want werk heb ik niet; we moeten het zien te redden met één salaris.
We worden inventief. Niets weggooien voordat het echt helemaal kapot en niet meer te herstellen is. Zo veel mogelijk sparen in plaats van uitgeven. Kortingsbonnen verzamelen en incasseren in plaats van ze ongebruikt op het bureau te laten liggen. Cadeautjes? Zelf maken van resten materiaal dat her en der in lades ligt weg te kwijnen, maar nog goed bruikbaar is. Dure doeken kopen voor de schilderlessen? Nee, oude schilderijen die niet zo geslaagd zijn overschilderen werkt ook prima. En wie weet dat er over honderd jaar dan een restaurateur mijn eerste probeersels beoordeeld als goed crisiswerk …
We hebben besloten in plaats van geld, meer tijd te steken in het onderhouden van onze sociale contacten, omdat we hen zo dankbaar zijn voor de steun die we in het afgelopen jaar hebben gehad en wat terug willen doen. Een vriendelijk woord, een aai over je bol, een arm om je schouder; het is zoveel méér waard dan harde pecunia. Het kost daarentegen wel tijd.
En dan ben ik weer terug bij het begin. Het is tijd die we nu moeten zien te vinden. Vandaar dat we een aantal tijdsaanduiders zijn gaan mijden. Een horloge is cadeau gedaan. De batterijen uit de keukenklok zijn niet meer vervangen zodat het in de toekomst altijd vijf vóór twaalf blijft en we de voortschrijdende uren niet meer hoeven zien. Daardoor komen we wel eens ergens te laat aan en bedienen ons van dat berucht en beroemde Brabantse kwartiertje.
Maar als we één ding van het afgelopen jaar hebben geleerd is het wel dat we dat er nu graag voor over hebben. Pure tijdwinst!

zaterdag 7 september 2013

Afscheid



Onverwacht verlies je een vriend en dat doet pijn.  Adieu Amice! 

Dorpse lui

Lopen sjokkend, doenend rond
sjouwen daar op rasse schreden.
Helden zijn het, zonder held te zijn
vinden daarvoor duizend reden.

Deze draagt vol trots een hoed
plakt die vol met vreemde zaken.
Hese stem weerklinkt, verschijnt in spot
laat daarmee publiek ontwaken.

Schrijd als eenzaam warrig man
licht verdoofd en leeggeblazen.
Laat zijn liefde los, verbijt de pijn
laat gedachten stormend razen.

Groetend vaak, gemompeld woord
soms met nukken uit zijn ziel.
Dank voor jou korte tijd op aarde

… Gouden Karel …
Dorpse held, die ons ontviel…