maandag 21 oktober 2013

Scheiden


Ik scheid; met een korte ei! Jij scheidt met dt, wij scheiden. Volgens Van Dale; de samenhang verbreken of verbroken houden en vermengde zaken uit elkaar verwijderen. Juist ja, afval dus!
Elke dag zijn we er mee bezig, rafelen alles wat we niet in huis willen uit elkaar vóór het in een afvalbak verdwijnt. Oefening baart kunst, we zijn er ware meesters in geworden, pietlutters zelfs.
Na het diner kunnen we niet meteen aan de vaat beginnen, eerst scheiden! Etensresten verdwijnen in één van de grote kliko’s die onze patio prominent bevolken. Wacht even. Kaas- vis- en vleesresten moeten er tussenuit geraapt worden. Aardappelschillen en tomaten ook, vanwege regelgeving in de landbouw. Wij verzamelen namelijk met de hele familie het groenafval en composteren dat op eigen grond.
Plastic verdwijnt in gratis gemeentezakken, al verbazen we ons vaak over haar groeiende hoeveelheid. Vreemd? Nee.
Laatst stonden we voor een koekjesschap en verlekkerden ons aan het enorme aanbod. Waar is de tijd gebleven dat we slechts konden kiezen uit een tiental soorten koek, netjes ingerold in een ribbelkartonnetje en een dun glanzend papiertje?
Afijn, wij staan daar dus voor dat rek. We kunnen natuurlijk de lekkerste baksels uitkiezen, maar de miep in ons laat ogen dwalen over de verpakkingen. Niet te geloven!
Sommige koekjes rusten – individueel verpakt in een knisperend plastic hoesje – in een voorgevormde plastic houder. Daar omheen een kartonnen manchet, die op haar beurt weer omhuld wordt door een bedrukte plastic zak met dito sluitclip. Tot overmaat van ramp zitten er twéé artikelen in een dubbellaags plastic gesealde aanbiedingsverpakking die je met reumatische vingers amper open krijgt.
Ontgoocheld grijpen we naar een pak meel en bakken thuis een cake. Die wordt op natuurlijke wijze gerecycled en het pak eindigt bij het oud papier.
Blijft over: de restjes. Drankpakken worden platgedrukt, de vleesresten worden in een krantje verpakt en in de grote bruine kliko gesmeten. Uit principe dus niet eerst in een plastic zak, want die hoort immers bij het te recyclen materiaal. Net als glas, chemisch afval, apparaten en  papier.
Die restafvalkliko geeft problemen. Het ding is na een week of zes nog steeds niet vol, riekt behoorlijk onfris, en trekt grote groene vliegen aan. Elke lediging kost centjes, dus – wederom  uit principe – staat hij niet langs de straat voordat hij mudvol is. Het is crisis en we moeten zuinig zijn, nietwaar?
In de zomer hebben we echter geen keuze. Je moet het ding leeg laten halen voordat het een onhygiënische kraamkamer van maden wordt.
De laatste jaren hebben we veel last van vliegen. Dat kan natuurlijk aan het klimaat liggen, maar gezien onze ervaring met de bruine afvalbak vermoeden we wat anders. Helaas is niet iedereen bereid een nog bijna lege bak aan straat te zetten.
Om de insecten te ontmoedigen zich in onze woning op te houden hangen er zakjes water boven de deur, liggen er hier en daar met kruidnagel versierde citroenen en verstuiven we lavendelwater. Er staan – helaas door plastic – afgedekte bakjes balsamico-azijn-met-druppel-olie klaar, om vervelende fruitvliegjes te verdrinken. Er brandt 24 uur per dag een elektrische vliegenlamp. We maken dus kosten. Ergo: we worden gestraft voor onze scheidingsdrift.
Dat staat ons tegen! We willen scheiden, maar dat moet gevoelsmatig wel wat opleveren.
We kijken dus uit naar de dag dat er verandering komt in het ophalen van het huisvuil, en geven de bedenkers van nieuwe systemen de tip mee om ook eens te zoeken naar minder lompe, oerlelijke verre-van-designbakken die nu ons kleine tuintje vervuilen. Maar de eerste stap zal moeten zijn dat de verpakkingsindustrie wordt aangepakt!
En tegen diegene die met een volle plastic zak restafval, de langs de straat staande kliko’s afstruint om er illegaal zijn vuil in te dumpen op kosten van een ander, zeg ik;
Schijt! Met lange ij en een t!

woensdag 2 oktober 2013

Vertederend.

Een aantal jaren geleden heb ik tijdens een vakantie in de Jura genoten van het spel van twee kleine kinderen - ogenschijnlijk een tweeling - die voor het eerst aan het kamperen waren.
Ik heb hen van grote afstand gefotografeerd. Die foto's hebben me geïnspireerd om dit schilderijtje te maken. Een beetje zoetsappig en niet helemaal mijn stijltje, maar o zo lief en vertederend.