Wij vrouwen
kunnen niet zonder. En het is al lang geen schande meer om als man ook zo’n
ding mee te zeulen. Tassen. In allerlei maten. En aan de tas wordt de status en
het karakter van de eigenaar afgelezen, onmiskenbaar.
De
clutch voor personeelrijke dames. Een koffer-met-wieltjes voor de zelfzekere
piloot. Een bigbag inclusief overgemanipuleerd rashondje voor het graatmagere hongerlijdende
fotomodel. De laptopcover voor een grijpgrage bonusmanager of het rieten mandje
voor de bloemenplukkende bioboerin.
Tassen
dus. Dure, van verboden huiden, met handvatten en sluitingen van goud of ander
edelmetaal. In allerlei kleuren; opvallend, druk en vloekend met elkaar, of
ton-sur-ton chique met klinkende designernamen.
Niet
alles is goud wat er blinkt; er zijn exemplaren die geweven worden van
ongebleekte katoen, inclusief keper schouderbanden. Je kent ze wel; vaak
voorzien van een schreeuwerige reclameopdruk en gratis gekregen. In een van
mijn kasten ligt zelfs een gerecyclede beachbag! Gevlochten van in repen
gesneden plastic reclamezakken en gemaakt in een ontwikkelingsland. Sponsorend
gekocht om de armoede daar te bestrijden.
Ik
ben fan van de nuchtere exemplaren. Niet te prijzig, licht van gewicht met
genoeg vakken om mijn spullen te bergen. Als vrouw heb ik immers niks met
uitgescheurde borstzakjes voorzien van inktvlekken, door sleutels vernachelde
broekzakken en kale kontgevallen die uitpuilen door overvolle creditcardhouders.
Ik stop mijn zaakje liever in een schoudertas zodat mijn handen vrij blijven om
de wekelijkse boodschappen uit het voordeelschap te graaien.
De
laatste tijd sjouw ik echter een rugzak. Bij wijze van spreken dan. O ja, ik bezit
natuurlijk ook een echte, zo eentje waar een complete kampeeruitrusting in
past, inclusief Zwitsers mes. Maar die bedoel ik niet.
Waar
ik op doel is die onzichtbare; boordevol labels. Eentje die schreeuwt om
aandacht en dossiers draagt vol subsidieverzoeken, zorgvragen en persoonlijke
budgetten.
Ik
ben eindelijk gezwicht voor de trend. Iedereen loopt immers weg met dit
modeartikel! Al ging je voorheen zingend, lichtvoetig en met grote passen door
het leven: in de huidige tijd is het een must om een zware rugzak te torsen. Er
zit geen kind meer in de klas of hij heeft wel een roze Hello Kitty of een Bob
de Bouwer boven zijn achterste bungelen.
Heb
je hem niet, dan hoor je er niet bij! En als je weigert te participeren in dit
kuddegedrag, dan pas je niet in het vaderlandse plaatje. Mankeer je niets?
Verzin dan wat! Je wilt toch profiteren van de geneugten die onze zorgstaat
biedt? Nou, dan dien je een backpack te hebben, in welke vorm dan ook!
Ik
ben er helaas wel achtergekomen dat iedereen dat ding ongevraagd opent. En jou
sec veroordeelt, afgaande op wat er in wordt aangetroffen! Schandalig. Papieren
en regelgeving prevaleren boven de mens met een hart en een ziel.
Daar
zit frustratie. Dus heb ik die ballast als de wiedeweerga aan de kant gesmeten.
Opgeborgen op een zolder achter de kist vol afgedankte buidels.
Je
hebt geen zware rugzak nodig om gelukkig te zijn! Werp hem af en wandel zonder
papieren rompslomp hangend aan je kwetsbare schouders. Het werkt verlichtend,
echt waar.
Kijk
naar mij, het leven past nu perfect in mijn felrode tasje.
