vrijdag 20 december 2013

Tassen.



Wij vrouwen kunnen niet zonder. En het is al lang geen schande meer om als man ook zo’n ding mee te zeulen. Tassen. In allerlei maten. En aan de tas wordt de status en het karakter van de eigenaar afgelezen, onmiskenbaar.

De clutch voor personeelrijke dames. Een koffer-met-wieltjes voor de zelfzekere piloot. Een bigbag inclusief overgemanipuleerd rashondje voor het graatmagere hongerlijdende fotomodel. De laptopcover voor een grijpgrage bonusmanager of het rieten mandje voor de bloemenplukkende bioboerin.

Tassen dus. Dure, van verboden huiden, met handvatten en sluitingen van goud of ander edelmetaal. In allerlei kleuren; opvallend, druk en vloekend met elkaar, of ton-sur-ton chique met klinkende designernamen.

Niet alles is goud wat er blinkt; er zijn exemplaren die geweven worden van ongebleekte katoen, inclusief keper schouderbanden. Je kent ze wel; vaak voorzien van een schreeuwerige reclameopdruk en gratis gekregen. In een van mijn kasten ligt zelfs een gerecyclede beachbag! Gevlochten van in repen gesneden plastic reclamezakken en gemaakt in een ontwikkelingsland. Sponsorend gekocht om de armoede daar te bestrijden.

Ik ben fan van de nuchtere exemplaren. Niet te prijzig, licht van gewicht met genoeg vakken om mijn spullen te bergen. Als vrouw heb ik immers niks met uitgescheurde borstzakjes voorzien van inktvlekken, door sleutels vernachelde broekzakken en kale kontgevallen die uitpuilen door overvolle creditcardhouders. Ik stop mijn zaakje liever in een schoudertas zodat mijn handen vrij blijven om de wekelijkse boodschappen uit het voordeelschap te graaien.


De laatste tijd sjouw ik echter een rugzak. Bij wijze van spreken dan. O ja, ik bezit natuurlijk ook een echte, zo eentje waar een complete kampeeruitrusting in past, inclusief Zwitsers mes. Maar die bedoel ik niet.

Waar ik op doel is die onzichtbare; boordevol labels. Eentje die schreeuwt om aandacht en dossiers draagt vol subsidieverzoeken, zorgvragen en persoonlijke budgetten.

Ik ben eindelijk gezwicht voor de trend. Iedereen loopt immers weg met dit modeartikel! Al ging je voorheen zingend, lichtvoetig en met grote passen door het leven: in de huidige tijd is het een must om een zware rugzak te torsen. Er zit geen kind meer in de klas of hij heeft wel een roze Hello Kitty of een Bob de Bouwer boven zijn achterste bungelen.

Heb je hem niet, dan hoor je er niet bij! En als je weigert te participeren in dit kuddegedrag, dan pas je niet in het vaderlandse plaatje. Mankeer je niets? Verzin dan wat! Je wilt toch profiteren van de geneugten die onze zorgstaat biedt? Nou, dan dien je een backpack te hebben, in welke vorm dan ook!

Ik ben er helaas wel achtergekomen dat iedereen dat ding ongevraagd opent. En jou sec veroordeelt, afgaande op wat er in wordt aangetroffen! Schandalig. Papieren en regelgeving prevaleren boven de mens met een hart en een ziel.

Daar zit frustratie. Dus heb ik die ballast als de wiedeweerga aan de kant gesmeten. Opgeborgen op een zolder achter de kist vol afgedankte buidels.

Je hebt geen zware rugzak nodig om gelukkig te zijn! Werp hem af en wandel zonder papieren rompslomp hangend aan je kwetsbare schouders. Het werkt verlichtend, echt waar.

Kijk naar mij, het leven past nu perfect in mijn felrode tasje.