Een tijdje geleden heb ik gemeld bezig te zijn met de kostumering van een theaterproductie. Daarin mag ik ook een bescheiden rolletje voor het voetlicht brengen, je kunt me straks in de theaterzaal terugvinden als een kinderlijke koning met de vervelende trekjes van een nar.
Na een onderbreking van een aantal weken - waarin iedereen lekker van zijn
of haar vakantie heeft kunnen genieten - zijn we onlangs weer gestart met de
repetities. Werd vóór het zomerreces nog volop geëxperimenteerd met lezen,
typetjes zoeken, tekst leren, ideeën uitwerken en verdeling over het podium, nu
wordt het menens en komt het op tekstkennis en spel aan.
In december moeten we klaar zijn en omdat het hele team bestaat uit amateurs die overdag gewoon een baan hebben, oefenen we maar een paar uurtjes per week gezamenlijk. Gelukkig zijn dat gezellige uurtjes, dus alle medewerkers komen graag; dat repeteert lekker. Daarnaast draagt iedereen nog een steentje bij door organisatorische taken op zich te nemen en die thuis uit te werken in de resterende – zij het schaarse - vrije tijd. Het enthousiasme over deze productie is te zien, te voelen en het werkt aanstekelijk. Bovendien wordt dit een vrolijke, dolkomische familievoorstelling waarin zelfs kinderen en muzikanten meedoen, we lachen wat af met z'n allen.
Het team dat zorgt voor de publiciteit is druk doende, heeft de flyers al klaar en binnenkort worden de scholen in de omgeving bezocht met een soort trailer. Niet zo eentje die je op YouTube kunt vinden maar een levende, met echte personen in kostuums die je aan kunt raken. Kinderen kunnen vragen stellen over podiumkunsten en zo proberen we een bijdrage te leveren aan een stukje culturele opvoeding op scholen.
Het was de bedoeling om slechts enkele kostuums te maken, maar het viel tegen om daarnaast de juiste uitmonsteringen te huren. Dus werd er van hogerhand besloten dan maar de hele productie zelf aan te kleden. Tja, en daar sta je dan met je belofte 'wel ff die pakkies te naaien'. 'Jij kunt dat toch goed? Je vind het toch leuk om te doen?' Ja. Natuurlijk ...euh ... maar ... Omdat je toch geen nee wilt zeggen, raap je moed bij elkaar en ga je aan de slag. Naast de drie koningen uit het stuk is de herder intussen ook aangekleed en zijn er een aantal hoofddeksels klaar.
Een enthousiaste toneelvereniging op stoom is echter nauwelijks te stoppen.
Wilde plannen met op stelten lopende engelen en duiveltjes tasten mijn
voorraadje opgespaarde fournituren danig aan en mijn opbergdozen raken leeg. Extra materiaal kan niet
worden aangeschaft want het kostuumbudget heeft een bodem en die ligt gevaarlijk
in het zicht.
Dus heb ik de regisseur er maar eens bij gevraagd om te laten zien dat er niet nóg meer personages in kleding gestoken kunnen worden. Afgezien van het budget zijn mijn uren ook niet onuitputtelijk, wil ik nog een gewoon leven kunnen leiden, mijn huis bewoonbaar houden en de huisgenoten tevreden. Bovendien zakt het enige kledingrek dat ik heb door, loopt manlief niezend door het huis omdat hij allergisch is voor stof en komt de stoom ondertussen mijn naaimachientje uit.
Mijn streefdatum om op 1 november klaar te zijn nadert. Natuurlijk heb ik het zekere voor het onzekere genomen, een enkel weekje daarna kan ik ook nog wel costumière spelen maar dan moet het ophouden. Gelukkig heb ik dispensatie gekregen van de regisseur, mijn teksten leer ik pas van buiten wanneer ik klaar ben in het naaiatelier. Daarmee heb ik een win-win situatie gecreëerd; als men vind dat ik eindelijk eens mijn tekst moet kennen, wordt men niet aangekleed. Tekst leren en naaien gaat namelijk niet samen. O jawel, ik heb het geprobeerd, maar knipte spontaan met een gruwelijk scherpe stofschaar in mijn vinger ... au ... En bloed op een witte engelenjurk moeten we niet hebben, ook al wordt er een moord gepleegd in de kerststal.
Dan wordt het namelijk té echt op het podium, en dat willen we niet ... theater is immers illusie!
In december moeten we klaar zijn en omdat het hele team bestaat uit amateurs die overdag gewoon een baan hebben, oefenen we maar een paar uurtjes per week gezamenlijk. Gelukkig zijn dat gezellige uurtjes, dus alle medewerkers komen graag; dat repeteert lekker. Daarnaast draagt iedereen nog een steentje bij door organisatorische taken op zich te nemen en die thuis uit te werken in de resterende – zij het schaarse - vrije tijd. Het enthousiasme over deze productie is te zien, te voelen en het werkt aanstekelijk. Bovendien wordt dit een vrolijke, dolkomische familievoorstelling waarin zelfs kinderen en muzikanten meedoen, we lachen wat af met z'n allen.
Het team dat zorgt voor de publiciteit is druk doende, heeft de flyers al klaar en binnenkort worden de scholen in de omgeving bezocht met een soort trailer. Niet zo eentje die je op YouTube kunt vinden maar een levende, met echte personen in kostuums die je aan kunt raken. Kinderen kunnen vragen stellen over podiumkunsten en zo proberen we een bijdrage te leveren aan een stukje culturele opvoeding op scholen.
Dat betekent ook dat ik op moet schieten. De belangrijkste kostuums moeten af! Mijn huis begint zo langzamerhand op een ontplofte stoffenwinkel te lijken. Je moet niet met je vinger langs schilderijlijstjes wrijven, want dan vind je ongetwijfeld overal vezeltjes van de meest vreemde stoffen. Borg, velours, oude versleten gordijnen, allerlei lappen in onbestemde kleuren, stug vilt, glibberige voering, verschoten vitrage. Ergens slingert ook nog een stuk leer uit de achterkant van een versleten bank.… … … Hallo! Jij hebt vast wel eens een engel gezien. Het kerstverhaal zul je ook wel kennen, toch? Een arm kindje, dat in een land hier ver vandaan in een koeienstal geboren wordt? Nou hoor ik je zeggen; ‘dat is een oud verhaal’! Tja, daar heb je gelijk in. Maar stel je eens voor, dat de drie koningen de weg kwijt zijn geraakt. En dat de belangrijkste engel druk bezig is met het maken van een musical. Bovendien loopt er een herder rond die zijn schapen niet kan tellen… …
Het was de bedoeling om slechts enkele kostuums te maken, maar het viel tegen om daarnaast de juiste uitmonsteringen te huren. Dus werd er van hogerhand besloten dan maar de hele productie zelf aan te kleden. Tja, en daar sta je dan met je belofte 'wel ff die pakkies te naaien'. 'Jij kunt dat toch goed? Je vind het toch leuk om te doen?' Ja. Natuurlijk ...euh ... maar ... Omdat je toch geen nee wilt zeggen, raap je moed bij elkaar en ga je aan de slag. Naast de drie koningen uit het stuk is de herder intussen ook aangekleed en zijn er een aantal hoofddeksels klaar.
Dus heb ik de regisseur er maar eens bij gevraagd om te laten zien dat er niet nóg meer personages in kleding gestoken kunnen worden. Afgezien van het budget zijn mijn uren ook niet onuitputtelijk, wil ik nog een gewoon leven kunnen leiden, mijn huis bewoonbaar houden en de huisgenoten tevreden. Bovendien zakt het enige kledingrek dat ik heb door, loopt manlief niezend door het huis omdat hij allergisch is voor stof en komt de stoom ondertussen mijn naaimachientje uit.
Mijn streefdatum om op 1 november klaar te zijn nadert. Natuurlijk heb ik het zekere voor het onzekere genomen, een enkel weekje daarna kan ik ook nog wel costumière spelen maar dan moet het ophouden. Gelukkig heb ik dispensatie gekregen van de regisseur, mijn teksten leer ik pas van buiten wanneer ik klaar ben in het naaiatelier. Daarmee heb ik een win-win situatie gecreëerd; als men vind dat ik eindelijk eens mijn tekst moet kennen, wordt men niet aangekleed. Tekst leren en naaien gaat namelijk niet samen. O jawel, ik heb het geprobeerd, maar knipte spontaan met een gruwelijk scherpe stofschaar in mijn vinger ... au ... En bloed op een witte engelenjurk moeten we niet hebben, ook al wordt er een moord gepleegd in de kerststal.
Dan wordt het namelijk té echt op het podium, en dat willen we niet ... theater is immers illusie!
