zondag 28 juni 2015

Nostalgie.


Als ik leuke stoffen zie krijg ik als vanzelf inspiratie. Het is voor mij gevaarlijk om me in stoffenzaken te begeven; ik ga er met meters textiel vandaan en word er altijd heel hebberig. Zoiets moet ik dus niet te vaak doen. Met dat plastic geld van tegenwoordig in je portemonnee zijn de mogelijkheden namelijk eindeloos. Helaas is de kans dat je op het einde van de maand letterlijk op een houtje moet bijten dan ook levensgroot.
Tot overmaat van ramp is één van de stoffenzaken waar ik wel eens binnenloop bezig met een giga verbouwing;  alles wordt er mooier, groter en lichter. Help! Wie houd me tegen?
Een tijd geleden liep ik tegen een zachte blauwe zomertricot bezaaid met witte ankertjes aan. Een matrozenpakje met zo’n grote witte kraag! Ik zag het al voor me: kleinzoon in zijn stoere wandelwagen, hoedje op en pakje aan. En zijn grootouders maar zwijmelen.
Het deed me denken aan mijn eigen kleuterjaren. Op een oude zwart-wit foto sta ik als mini-mensje trots naast een forse kleuterjuf. Ik staar verlegen naar de camera, gekleed in een degelijk blauw plooirokje gemaakt van stugge katoen, met galgen. Daarboven prijkt een even blauw kieltje  met een grote witte matrozenkraag. Witte sokjes en lakschoenen sieren mijn voeten. Het geheel werd compleet gemaakt door een strik in het haar-met-pony-en-paardenstaart.  Ergens in mijn hersenpan zweeft nog een herinnering aan het nemen van juist dié foto.  Lieve hemel wat verdwijnt de tijd toch snel …
Het kledingstuk voor kleinzoon heeft een moderne touch gekregen door een borduurtje-met-humor. Vijftig jaar geleden waren er nog geen supersonische computergestuurde naaimachines voorhanden die dit konden fiksen, dus heb ik die even uitgebuit.
Ik ben wel benieuwd hoe de naaisters van de toekomst over mijn werkstukje zullen oordelen als ze dit pakje later uit de mottenballenkist halen…