Septemberzomer.

De maand september; ik beleef hem altijd als de laatste zomermaand waar je lekker van moet profiteren voordat we de gure herfst ingaan. Qua kleding kun je nog shirts-met-korte-mouwen, jurkjes-zonder-beenbedekking en broeken-met-pijpen-die-de-enkels-niet-halen dragen.

Er zijn genoeg dagen die je buiten kunt doorbrengen, terwijl de nachten niet zo warm zijn dat je de kans loopt in bed te moeten zwemmen. September geeft vanwege de zomertijdtelling lang licht, de blaadjes hangen stevig vast aan de takken van de bomen en de beruchte winterdepressie is in geen velden of wegen te bespeuren.

De oogst is rijk aan groenten en vers fruit, bomvol gezonde vitaminen en mineralen. Ze ligt voor het oprapen in winkels of op het land in je moestuin. Een greep naar pakjes, diepvries- en blikvoer is overbodig, de stamppot met worst lonkt al wel, maar je laat je nog niet verlokken tot winterkost. Nee, nog even wachten; je doet alles om de zomer maar zo lang mogelijk te laten duren, althans … ik wel.

De weekenden lenen zich goed voor korte uitjes, ontspannen fietstochtjes en terrasbezoekjes. Kortom, september is mijn zomer nummer twee.

We hebben een heerlijke vakantietijd gehad en drijven nog een beetje uit in zomerse sferen dankzij de aangename weersomstandigheden. Manlief is vol goede moed aan een nieuw schooljaar begonnen en heeft het de eerste weken van deze maand meestal razend druk. Dat is ook de reden dat we zelden vaste afspraken voor deze periode maken, we proberen intens te genieten van de mooie nazomerdagen en zien wel wat we doen.

In september nemen we de tijd om een nieuw jaar te gaan plannen. Omdat manlief in het onderwijs werkzaam is (en voorheen ook omdat de kinderen nog op school zaten) begint voor ons het jaar qua agenda-invulling niet op Nieuwjaarsdag maar op 1 september; een familietrekje ondertussen.

September van dit jaar verloopt echter anders dan anders. In de eerste dagen van deze maand moet ik afscheid nemen van een goede vriend; hij overlijdt aan longkanker. Té vroeg, té snel en nog veel te jong verlaat hij dit leven. Ik zal hem gaan missen, het wordt een intens afscheid met veel verdriet, onmacht en zware dagen. De zon, die zijn uiterste best doet om ons met zijn stralen te verwarmen krijgt dat niet voor elkaar, het is even winter. Vooral in ons hart.

In diezelfde week staat mijn controle gepland en dat blijft altijd een dingetje. Hou me ten goede: ik ben er blij mee hoor, schaf hem vooral niet af!

In de afgelopen jaren is dit uitgegroeid tot een soort heilig ritueel. Samen met manlief een paar uur autorijden, onderweg serieuze gesprekken voerend over van alles en nog wat. Ziekenhuis in- en uit. Inclusief files, veel water drinken en een snelle hamburger onderweg omdat het te laat wordt om thuis nog te koken. Nuchter bekeken stelt het eigenlijk weinig voor maar ja, die side effects! Je wordt weer geconfronteerd met het feit dat je altijd een kankerpatiënt met onzekere toekomst zult blijven, en dat doet pijn.

Deze check is broodnodig en geeft mij de mentale zekerheid dat het fysiek goed met me gaat. Na de uitslag kan ik weer lekker mijn agenda vol schrijven en plannen maken voor het goede leven.

Maar elk half jaar weer, duurt die week tussen controle en uitslag lang. Hij maakt je onzeker. Ik voel me fantastisch maar in zo’n week slaat de twijfel ongenaakbaar toe. Is er iets te vinden in mijn bloed? Blijft mijn lever stabiel en zien de scans er goed uit, of …? Elk pijntje, bobbeltje en vlekje op mijn lijf voelt als dreigend onheil. In die dagen loop ik als een kip zonder kop doelloos door het huis en er komt nauwelijks werk uit mijn handen en hoofd. Mijn gelieven moeten ook niet bij me komen zeuren, want dat kan ik in die week echt niet hebben. Ze weten dat, accepteren mijn knorrigheid en leven met me mee.

Als het verlossende telefoongesprek met de doktoren-op-afstand  heeft plaatsgevonden slaken we met z’n allen een zucht van verlichting en verschijnt het goede humeur als bij toverslag in mijn ganse ziel en zaligheid. Gelukkig, het is weer september!

Omdat manlief geen kans ziet om zich in september met huishoudelijke zaken te bemoeien begin ik meestal in alle rust ons huis voor te bereiden op het winterseizoen. Alleen thuis, lekker rommelen en ruimen? Het interieur van kleur veranderen? De spinnen verjagen, de voorraadkast inspecteren en opnieuw vullen voor de tijd waarin je gaat cocoonen? Ik doe niets liever. Stoffenmarkten bezoeken en met gloednieuwe trendy lapjes achter de naaimachine kruipen om nieuwe kleren en hebbedingetjes te maken? Mijn schrijfactiviteit intensiveren? Heerlijk. Het is mijn jaarlijkse routine als opmaat voor de winter.

Maar nu - in 2015 - lukt het me niet. Door allerlei onverwachte gebeurtenissen – droevige, maar ook héle leuke -  kom ik niet aan mijn septembermaand toe. Zelfs het schrijven op dit blog schiet er bij in. Manlief en ik hebben het samen zó druk dat de maand al bijna voorbij is voordat we goed en wel beseffen dat het überhaupt september ís. We hebben allebei hard gewerkt en nauwelijks stilgezeten. We zijn bezig geweest met intensieve zaken die nu eenmaal ongevraagd op ons pad zijn gekomen en hielden amper tijd over voor elkaar. Tja, soms heb je dat ...

Gelukkig is de zon blijven schijnen. In dit laatste weekend van de zomer zitten we samen een kistje noten te pellen op het terras in de tuin en voelen zijn warme stralen op onze rug. We bespreken de plannen voor de komende maand.

Allebei hebben we het gevoel dat we zaken hebben gemist en heel wat in moeten halen. We bladeren door de komende weken heen en met moeite noteren we een aantal afspraken in onze agenda’s.

We concluderen dat de tijd voor ons in september te snel is gegaan. Er was te weinig rust om bewust die dagen en gelukkig momenten te beleven. We zijn op dag één gaan hollen en vergaten stil te staan. Die doorgaans prachtige maand september is voorbij en als los zand door onze vingers geglipt.

We maken even pas op de plaats en hebben door een aantal dagen in de agenda van oktober een dikke vette streep gezet. Naast de oppasdagen voor kleine zoon worden dat ónze dagen rust en genieten.

Op naar oktober!