donderdag 23 september 2010

Geheimpje.

Hoofdpiet.

Er zijn mensen die helemaal idolaat zijn van het fenomeen Sinterklaas en Zwarte Piet. Er is een persoon in mijn omgeving die begin augustus al denkt aan 5 december. Zijn alter ego is de Hoofdpiet van Sinterklaas, alleen zijn pak is versleten en aan vervanging toe. Tja, een pak kopen was geen optie: niet echt, niet mooi, niet bling bling genoeg, past slecht enz. Nee. Piet heeft zo zijn eisen: hij wil er eentje zoals die van zijn collega in België. Dus ben ik aangesteld als couturier aan het hof van de Sint. Na lang zoeken naar een middeleeuws patroon, in de afgelopen Kerstvakantie al aan de slag gegaan. In de zomer ligt het zware naaiwerk stil vanwege de hitte, maar de draad is weer opgenomen: mijn huis ligt vol minuscule pluisjes die uit het zwarte fluweel komen. Het resultaat?
De catwalk van Sinterklaas start in november.... Vol verwachting klopt ons hart.

vrijdag 17 september 2010

Verf en kwast.

Een van mijn bezigheden; plaatjes maken. Met potlood, verf, water en kwasten in de weer. Het ontspant me, maar na een paar uurtjes word ik er ook moe van. Om nu te zeggen dat ik een kunstschilder ben gaat me echt te ver, zo voel ik het niet. Gewoon een amateurtje. Met een groepje andere schildergekken krijg ik één keer in de week les en dat is een gezellig dagdeel wat ik niet snel over sla. Ik leer er technieken toepassen en goed kijken. Het goede van de lessen voor mij is dat ik scherp gehouden word en niet verzand in steeds weer hetzelfde. Een eigen stijl heb ik nog niet echt ontwikkeld, al vallen mijn plaatjes wel op door hun felle kleuren. Dit werk is intuïtief op papier geschilderd met acrylverf, een medium dat ik meestal gebruik. Resultaat is 'Carnaval' uit 2009.

donderdag 16 september 2010

Deurbelterreur.

Deurbelterreur.

Het is een rustige dag en ik zit geconcentreerd aan een paar opdrachten te werken als het dwingende geluid van de deurbel door de ruimte schalt. Met kippenvel van de schrik hijs ik mezelf met stramme gewrichten uit mijn bureaustoel. Tring…  tring… tring…! Alweer? Nou ja, zeg! Geef me even de kans om op te staan en een sleutel te zoeken, wil je! Mijn huis staat toch niet in brand of zo?
Nu ben ik van nature een gastvrij mens mag ik wel zeggen en ook lichtelijk nieuwsgierig. Dus doe ik op een normale manier en met een glimlach de voordeur open, benieuwd welke verrassing me te wachten staat.
Als ik ze zie staan dringt het tot me door. Natuurlijk, de scholen zijn weer begonnen! Geen moment meer aan gedacht verdomme, maar nu is het te laat! Er staat een groepje pubers op de stoep. Brutale gezichten grijnzen me tegemoet. De grootste durfal van het stel neemt het woord. Gelukkig is hij nog netjes en spreekt met twee woorden. Dat valt me mee. ‘Mevrouw, we zijn op introductiekamp en doen het suikerklontjesspel. Kunt u dit voorwerp ruilen tegen iets wat groter is?’
De glimlach verdwijnt van mijn gezicht, een zucht ontsnapt me, ik schiet de keuken in en ruil het doosje lucifers snel tegen een ooit cadeau gekregen kaars van een kleur die toch niet in mijn interieur past. Even later zie ik het groepje aanbellen bij mijn buurvrouw van negentig. Kom op zeg!
De bel stoort me die middag nog een keer of vier, maar ik doe niet meer open. Ik ben die stomme spelletjes méér dan zat. Er zijn veel groepsaccommodaties in mijn directe omgeving en in deze tijd van schoolkampen weten clubjes kinderen mijn voordeurbel altijd te terroriseren. Dat hun begeleiders niets anders weten te verzinnen dan dit soort storende bezigheden, verbaast me elk jaar weer.
De dag erna is het weer raak; dit keer zijn het kinderen van de plaatselijke basisschool die gepusht worden om lotjes van Jantje Beton te verkopen. Mooi doel hoor, niks mis mee. Ik koop een lot, hopende van alles af te zijn. Helaas zie ik even later mijn buurjongens achterom komen met een lotenboekje. Die lieve jongens weiger je niet dus het zoveelste 2 euro muntstuk wisselt van eigenaar. Weer wordt er die middag een paar maal aangebeld. Ik verschuil me met het schaamrood op de kaken achter een gordijn. IK BEN NIET THUIS!
Die avond heb ik zojuist mijn eerste aardappel doorgeslikt als de deurbel weer gemasseerd wordt door een paar vingers. Een collecte! Ja hoor, dat kan er ook nog wel bij. Ik schud moedig de laatste muntjes uit mijn portemonnee.
Maar ik woon op een kruispunt van vier straten met even zoveel namen. En collectanten hebben niet altijd in de gaten welke straat er op hun lijstje staat, dus die avond word ik nog drie maal met een verzoek om een donatie lastig gevallen. Als ik antwoord dat ik het Kankerfonds al iets heb gegeven zie ik ze denken: Ja ja, mens, dat smoesje ken ik ..! MAAR HET IS ECHT WAAR.
De volgende ochtend lees ik in de krant dat het dorp wordt geteisterd door geteisem dat zegt meteropnemer te zijn maar het dus niet is. Let op burgers, trap er niet in, laat de deur dicht!
Dat hoef je niet meer tegen me te zeggen, heren van de politie! Ik doe de deur sowieso niet meer open deze week. Ik ben het spuugzat! Mijn muntgeld is op, mijn werk niet af, het is crisis, en nu moet ik ook nog een extra deurketting kopen? Ik zucht en hoop oprecht dat mijn deurbel het onder al die druk heeft begeven….


woensdag 15 september 2010

Dromenland


Soms gaat fantasie met je op de loop. In je hoofd ontstaan verhalen die lijken op dromen, maar dan zonder slaap. Je gaat voor je toetsenbord zitten en schrijft ... een gedicht.

Dromenland.
In het land van dromen … mag een kind de koning zijn
In het land van dromen … voel je geen verdriet of pijn
In het land van dromen … wordt een oude boom kasteel
In het land van dromen … kan en mag er heel erg veel

In het land van dromen … kleurt de wereld stralend goud
In het land van dromen … is het warm, noch te koud
In het land van dromen … gaat het goed met de natuur
In het land van dromen … smaakt een appel nooit te zuur

In het land van dromen … staan er prinsen op een rij
In het land van dromen … zijn gedachten altijd vrij
In het land van dromen … heerst er een serene rust
In het land van dromen … wordt dus heel wat af gekust

In het land van dromen … ligt er liefde voor je klaar
In het land van dromen … blijkt de waarheid altijd waar
In het land van dromen … vormt de stilte een gebed
In het land van dromen … lijkt de tijd zijn stilgezet

In het land van dromen … wordt het leven dus één feest
Maar in dat verre land van dromen … is nog nooit een mens geweest!

Weer iets nieuws.

Weer een nieuwe ontdekking. Bloggen! Al een tijdje hoor ik er van alles over. Dus heb ik de stoute schoenen maar eens aangetrokken, mijn nieuwsgierigheid de ruimte gegeven en een blog gemaakt. Dit is dus mijn eerste bericht. Ik ben benieuwd wat me dit brengt. Het vergt nog enige tijd studie voor ik dit medium heb zoals ik het wil hebben. Maar ik kom er wel. Het is in ieder geval spannend. Na Hyves en Facebook beschik ik nu dus over een blog ... de eerder genoemden verveelden me snel en ik ben nog wat huiverig om informatie over mezelf de digitale wereld in te gooien, maar het is het uitproberen waard. We zullen zien ...