donderdag 21 oktober 2010

Oud?

Oud?

Sarah en Abraham zijn bij ons op bezoek geweest. Ze accepteerden trillend van de kou gelukkig een stevige borrel, nadat ze die feestelijke avond uren naast onze voordeur onbeweeglijk op een stoel hadden gezeten. Zoals dat bij vele Sarah’s en Abrahammen het geval is, zagen ze er ontiegelijk oud en versleten uit. Veel ouder dan wij op die heuglijke dag.
Want zo oud voelen we ons niet. Maar ja, je hoort in deze maatschappij al snel bij de oudjes. Korting als je 55+ bent. Voorrang bij het betrekken van seniorenwoningen. Vitaminepillen met ginseng op je wastafel. Vreemde blikken van verkopers als je naar moderne designmeubelen vraagt. Ongevraagd advies om je mooie grijze haren een kleurtje te geven, want dan valt het niet zo op. Aangepaste ouderenreizen. Geadresseerde folders in de bus over hoortoestellen, rollators en brillen.
Belachelijk. We zijn gewoon een man en een vrouw en onze leeftijd hoort ons niet in een categorie te stoppen. Dat is pure discriminatie!
Goed, onze lijven zijn niet meer zo strak als toen we twintig of dertig waren. We hebben een paar pillen nodig omdat de gezondheid achteruit gaat. Hier en daar zitten zichtbaar vetrolletjes in de weg. Een bril om alles wat scherper te houden behoort ook tot de standaarduitrusting. En af en toe vergeten we wat en reageren trager. So what?
Onze levenservaring staat op een hoog peil, we sporten, houden ons met kunst en cultuur bezig en staan midden in een arbeidzaam leven dat we nog tot onze 67ste verjaardag moeten volhouden. Onder onze vrienden en kennissen bevinden zich talloze jongeren, waarmee we ook nog wel naar de kroeg zouden kunnen. Toch wil men ons steeds weer in een hokje stoppen. Met een stempel. Pas op: Senior!
Vooral de overheid is daar sterk in. Neem nu de gemeente. Die heeft een hele tijd geleden een intelligent groepje ouderen gevraagd om te onderzoeken hoe het nu met de senioren gaat in ons plattelandsdorp. Er is een heus onderzoek geweest en men heeft verslag uitgebracht. De kunst bij dit soort commissies is natuurlijk; ik zit er nu in en hoe blijf ik er in? De gevolgen laten zich gelden.
Rondom dit kleine groepje heeft zich intussen een grote groep naar men zegt mondige ouderen geschaard. Ook de leden van de eerder opgeheven ouderenvereniging KBO hebben zich hierbij aangesloten. Er is een nieuwe club ontstaan die uitstekende activiteiten organiseert, natuurlijk sec voor de beoogde doelgroep. Deze groep zoekt nu een eigen onderkomen, ver weg van de bestaande culturele en maatschappelijke ontmoetingspunten.
Nou ja, zeg! Moeten ouderen zich nu verenigd en wel gaan verstoppen in eigen zaaltjes? En wat moeten we daar dan doen? Over de goede ouwe tijd van vroeger praten, knutselen, biljarten, naar de duiven op de Dam luisteren of achter de geraniums zitten? Dan wordt je vanzelf wel een gecraqueleerde Sarah of een bekrompen Abraham!
De gemeente wil nu ook al woonwijken ontwerpen met alleen maar aangepaste woningen voor senioren. En ze ziet het liefst alle oudjes rondom de kerk wonen. Lekker makkelijk. Een looproute van het plaatselijke bejaardencentrum naar de bank en terug is nu al met witte pijltjes in het trottoir aangegeven. Kijk bejaarde dames en heren, zo moet je lopen! Waag het niet er van af te wijken!
Nu snap ik wel dat er voor de zeer ouderen onder ons goede voorzieningen moeten zijn waarin zij goed verzorgd hun oude dag kunnen slijten. En daar kan ik ook wel mee leven. Maar we slaan door.
Ik moet er niet aan denken dat we straks geen jongeren meer om ons heen hebben. Dat we aan de buren van negentig moeten vragen of die ons - honderdjarigen -  zouden willen helpen.
Altijd maar schuifelende voeten door de straat of piepende rollators die allemaal dezelfde pijltjes richting centrum volgen. En een uur na de thee met het speculaasje, natuurlijk weer terug.
Verloren gaat het contact met andere culturen en de jeugd om ons heen. De kleinkinderen komen heus wel op bezoek hoor, maar die zullen snel genoeg krijgen van de geur van oudheid en verval die er in zulke oorden gaat hangen. Nee, onze toekomst als oudere wordt steeds meer een schrikbeeld.
We willen als senior tussen alle mensen leven! We willen profiteren van de synergie die ontstaat als je leeft tussen gevarieerde bevolkingsgroepen. Onze buren mogen best energieke jongeren zijn aan wie we  kunnen vragen of ze onze kliko even buiten willen rijden. En wij lezen hun kinderen dan met plezier een bedtimestory voor. We horen liever baby’s krijsen dan het geluid van het oude bingorad. We zitten liever achter de laptop en onze zestigerjaren muziek is voor de jeugd nog best om aan te horen. En laat die geraniums alstublieft in het tuincentrum staan!
We willen op de hoogte blijven van ontwikkelingen en ons omringen met alle nieuwe frisse winden die uit de samenleving komen aanwaaien, want die houden onze geest lekker jong.
Kortom; we willen er gewoon bij blijven horen! Anders worden we zo oud!