zondag 30 januari 2011

Nieuwjaar.

Nieuw jaar.

Het nieuwe jaar is bijna een maand oud. De meeste goede voornemens zijn al verdrongen door de macht van de sleur die ons mensenleven vaak beheerst. En dat is ook niet zo erg. Wij zijn nu eenmaal gewoontedieren en ons leventje kabbelt rustig verder. Op een paar zaken na.
Ons interieur is aan vernieuwing toe. De twintigjarige bank begint aardig door te zakken en er komen in een rap tempo scheuren in de zitting. Uitgeleefd dus. In de oktober-woonmaand hebben we al een aantal meubelzaken bezocht, proefgezeten, vergeleken, kleuren bepaald en een nieuw exemplaar gekocht.

Het loungen op zachte lage banken die rondom even lage salontafels zijn geplaatst is al een tijdje uit den boze. Dat kan ons ouder wordende lijf niet meer aan. Onze botten worden broos en de spieren willen, zeker in de winter, ook niet meer doen wat wij van plan zijn. We hebben het gemerkt tijdens die banken-uitprobeerdag. In sommige exemplaren zakten we zo diep weg dat we er zonder hulp niet meer uit konden komen. Nee, wij gaan voor de stevige, hogere zit, ondanks het feit dat je dan al snel in de seniorenhoek wordt geplaatst door welwillende verkopers.

Gelukkig heeft de meubelbranche ook in de gaten dat de bijna senior van nu geen oerdegelijke lompe eikenhouten bankstellen meer wil, dus is er keuze genoeg aan stijlen. Wij merken dat we, naarmate we ouder worden, steeds meer naar modernere, mooie designmeubelen lonken. Het is ook niet meer zo dat we rekening moeten houden met kleine kinderen, huisdieren, ruige feestjes en dergelijke. Die tijd hebben we gehad en we zijn nu vrij in een keuze voor twee.
En toen was het dus wachten op de levering. Lang wachten, bijna drie maanden.
Maar als je één onderdeel van je meubelverzameling gaat veranderen, valt het op dat de rest ook niet meer zo up-to-date- is. Dus de oude vertrouwde eetkamerstoelen in balibruine kleur mogen ook naar de dumphandel en worden vervangen door lekker zittende kuipjes. Zo'n stoel waarop je na een diner uren kunt zitten om te kletsen, een wijntje te drinken en prettige – soms ook felle - discussies met familie en vrienden te voeren. Zoals vroeger; gezellig rondom een grote houten tafel, met een schaal kaas en worst in het midden om van te snoepen als je een spelletje aan het doen bent.
Het doet wat decadent aan, dat ben ik met u eens. Maar we hebben er hard voor gewerkt om nu, aan de vooravond van ons gepensioneerde leven te gaan genieten. Genieten van alles wat we hebben bereikt tot nu toe. Genieten van de kinderen die nu als jongvolwassenen aan hun werkzaam leven beginnen. Genieten van de wijsheid die je, volgens de mening van je veel jongere collega's toch wel in pacht hebt. Genieten van het leven tussen de vijftig en de vijfenzestig.

Ondanks de mening van anderen, is dit een prachtige tijd. Je hebt eindelijk die zo gewaardeerde levenservaring, je moet niks, je mag alles, je zaait en oogst tegelijkertijd. Je wordt serieus genomen, maar tegelijkertijd ben je nog lang geen AOW-er. Als je financiën het toelaten kun je reizen zover je wilt, dure musea bezoeken en in plaats van zelf te koken aanschuiven aan tafels in uitstekende restaurants. Dat zijn toch de goede dingen van het leven?
Als je jong bent kijk je tegen het ouder worden aan als iets wat ver weg is, iets naars, een lijf en een geest die aan het aftakelen gaan. Maar ik moet tot de conclusie komen dat dat beeld niet strookt met de werkelijkheid. We voelen ons nog helemaal niet oud, ons verstand werkt op volle toeren en we genieten.
Ik snij een nieuw stuk kaas met een oerdegelijk koksmes in keurige blokjes, schenk een glaasje port in en plof op mijn nieuwe designbank. Het leven is heerlijk!