Stappen
Tussen Enschot, Beek en de Hasselt
maar vooral in 't Van Bijlandtstrôtje
klinken jouw stappen ons nog helder na.
Plichtsgetrouw over een DAF stuur gebogen,
sjouwend, de zakken dragend
met het voer voor paarden.
Eens lichtvoetig als ze staarden
naar iets wat jij persé wilde zien
en dan ook steevast ging onderzoeken.
Met een dubbele dosis energie
het voor jou grote onbekende
als echte kwajongen gaan ontdekken.
Want er zijn misschien wel duizend plekken
door jou voeten haastig aangeraakt,
struinend, en met een glimlach.
Met een verraste stem die
Tjonge jonge jonge
veelvuldig aan ons horen liet.
En dan, als niemand het ziet
…. even …. lijken jou stappen te zweven.
Van de Zuidpool tot Frankrijk, hoog in de Pyreneeën
over een zelfgebouwde brug
vinden we jouw vrolijke passen
toch al snel weer terug.
Ze leiden ons met Elastieke tred en vliegensvlug
naar de hoogste pieken van jouw wereld
gelukkig door extra afdrukken vergezeld.
De kleine trouwe stappen
van onze zus en tante Annemarie,
Ons Miek, jouw geliefde.
Jouw maatje ook, de vrouw die jij nooit griefde,
en die je in al die fijne jaren samen
liefdevol op handen droeg.
Lachend, altijd op weg,
met familie en vrienden genietend,
danste je met haar door het leven.
Maar plots kon je als gids geen steun meer geven,
en ploeterend zocht jij het ongebaande pad,
jouw spoor gaat eenzaam verder.
De afdrukken
van je wandelschoenen
al heel snel zachter.
En wij? Wij blijven nu vertwijfeld achter
met de wrange vraag waarom,
een zinnig antwoord zal nooit komen.
Ons rest nu slechts
ontroostbaar
diep verdriet.
Immers, door die laatste kloof kennen wij de route niet.
en jouw dappere sporen in het rulle zand
laten ons maar moeizaam geloven.
Dat jouw hemel
voortaan
elders ligt.
Dat beeld van jou in het warme zonnelicht
wordt onuitwisbaar in ons hart geschreven.
….. We laten je met moeite gaan….
Maar weet je, lieve Huub Tuut…
Welke stappen je ook nu nog doet ….
Jouw passen op de weg hier bij ons op aarde
liepen altijd goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten