Overal om je heen zie je beelden, hoor je geluiden, en wordt je omringd door de warmte van mensen. Deze wereld geeft je inspiratie en je voelt de drang om te scheppen, te creëren en wat achter te laten. Dan zit er niets anders op dan juist dat te doen. Toch? Maar wat als het er op gaat lijken dat je misschien wel gedwongen wordt vervroegd afscheid te moeten nemen van diezelfde wereld met daarin alles wat je lief is? Blijft de creativiteit dan borrelen?
maandag 2 januari 2012
Maskers.
Als rode draad door mijn schilderwerk loopt de fascinatie voor maskers. Telkens weer haal ik inspiratie uit de wereld van het theater. In het afgelopen jaar heb ik besloten om -als ik door lesstof niet aangezet wordt om andere onderwerpen ter hand te nemen- de rollen uit het Commedia dell'arte theater op doek te gaan zetten.
Dit is het eerste exemplaar, de Zanni.
Ik heb de afbeelding ook gekozen als avatar voor mijn blog. Waarom? Omdat ik door het leven ga als Zanni, de clown, de pias, de vrolijke noot. Maar onder Zanni's huid gaat de denker, de dromer en de melancholieke mens schuil. De man of vrouw die serieus over alles wat op zijn of haar pad komt nadenkt. Die tweeslachtigheid zit ook in mij.