Zomaar een boek.

Eén van de velen ...
Helemaal waar. Als je het mij tien jaar geleden zou hebben gevraagd, had ik ook een verveelde zucht laten horen.  Ach, er zijn er zo veel die een boek willen schrijven. Maar het leven is veranderlijk, een mens ook.
Gisteren was het eindelijk zover. Precies een jaar nadat ik een onderdeel van mezelf kwijt raakte, kreeg ik er wat voor terug. Ook weer een onderdeel van mezelf, maar dan net een tikkie anders. Geen onvervangbaar lichaamsdeel maar een product geschapen door mijn brein.
Ik heb daadwerkelijk een boek in handen! Letterlijk vers van de pers. Zo eentje dat onweerstaanbaar geurt naar nieuw bedrukt papier. Nog heel even geen losse bladzijden, ezelsoren of koffievlekken. Een glanzend exemplaar dat je nog net vast kunt houden ook al lig je in bed, hang je op de bank of zit je op een doorgezakte campingstoel in het gras. Met prominent in het midden op de cover: mijn naam!
Ja, ik ben één van de velen die geroepen heeft; 'ooit wil ik een boek schrijven'.  Natuurlijk heb ik er lacherig over gedaan, het weggewuifd, vooruitgeschoven, de drang genegeerd en mijn onzekerheid toegelaten. Maar toch ... het verlangen bleef. Het verhaal zat jarenlang verscholen in mijn hoofd, werd grof geschreven en lag daarna stof te happen in een la. Het was als een foetus die maar niet voldragen wilde raken.
Totdat ... er zo'n  trigger-moment optreedt en je tegen jezelf zegt; 'ik moet dit afmaken.'
Het ging mij er niet om een groot schrijver te worden, literatuur te produceren of in de spotlights te staan. Het ging én gaat me nog steeds om de ervaring, het onderzoek, het schrijfproces en mijn beleving daarbij. Ja, heel egoïstisch eigenlijk. Maar wat doet het met je als je verzinsels aan het papier toevertrouwd en de openbaarheid insmijt? Vrouwenlijn is geen biografie - en die zal er ook nooit een komen - maar natuurlijk zit er in elk boek een stukje persoonlijkheid, gevoel en emotie van de schrijver en dat geef je weg. Daar ontkom je niet aan. Ik wilde ook geen moeilijk boek schrijven met onderwerpen of woorden die een doorsnee man of vrouw niet begrijpt. Mijn belangrijkste drijfveer was;  het willen weten.  'Kan ik dit?' Die vraag heb ik vandaag beantwoord. Ja dus, en van dit avontuur heb ik veel geleerd.
Het schrijven van een roman is een eenzame bezigheid waar je als schrijver bewust voor moet kiezen. Je bent alleen - en één - met je verhaal. Elke letter, zin, punt en komma moet uit jouw gedachten komen, uit jouw fantasie worden geboren. Je hebt de vrijheid een nieuwe wereld te ontwerpen. Een omgeving die eindeloos en zonder enige beperking in te richten is. Het maakt niet uit of het een lieve of boze wereld betreft, je doet er niemand kwaad mee, het is pure fictie en je kunt ongebreideld je gang gaan.
Maar schrijven is vooral schrappen, eindeloos overlezen en aanpassen, telkens weer opnieuw beginnen en tenslotte ... loslaten van jouw 'kindje.'  Dit laatste bleek het meest moeilijke te zijn. Wanneer ben je zover dat jouw schepping een eigen leven mag gaan leiden? Je moet gevoelsmatig onthechten en dat proces bleek langer te duren dan ik dacht. Ik voelde me veilig, samen met mijn romannetje, het heeft me door een moeilijke tijd geloodst. Maar daar mag ik niet aan blijven hangen, immers het leven gaat door en er staan me ongetwijfeld nog vele avonturen te wachten.
Over deze reis ben ik tot nu toe tevreden en hij smaakt naar meer.

P.S.
Mijn roman draagt de titel Vrouwenlijn en is via Internet te verkrijgen bij boekenbestellen.nl

Geheim?

Pssst ... vertel het nog maar niet verder. Je weet maar nooit...

Is het een geheim? Heb ik een geheim? Ben ik een beetje sneaky bezig geweest?

Tja, een beetje. Ja? Oeps ...stout! Er zijn mensen ... die er van op de hoogte waren, er zijn er meer die van toeten nog blazen weten. Maar ik heb het uiteindelijk toch gedaan, gedurfd, de stap gezet. Na heel lang wikken en wegen,  een intensieve zoektocht en subtiele voorbereiding.

Op een knop gedrukt ... Om wat te bestellen.

In deze sinterklaastijd misschien een alledaagse bezigheid; via Internet een cadeautje regelen. Dat doe ik ook regelmatig, maar dit keer ... drukte ik op de knop voor mezelf. Ik wilde iets wat ik mezelf al heel lang heb beloofd. Wat?

Ja, dat zou je nu wel willen weten, niet? Maar ... even geduld. Ik moet het nog checken, of de bestelling goed in elkaar steekt bedoel ik. En afwachten wanneer het door iemand bezorgd wordt. Dit keer helaas geen geen track en trace ...

Dus nog even geduld.

Figurant.

Een rol in een toneelstuk spelen is een uitdaging. Wat voor rol dan ook: leading lady of member of the crowd. Hoofdrollen. Ik heb ze jarenlang met veel plezier mogen vertolken, maar als je ouder wordt hangt het spelen van de verliefde prinses of de domme diva je onderhand wel de keel uit. Je krijgt behoefte aan verdieping.

Bovendien gaat het degenererende geheugen van de mens ook jouw parten spelen bij het leren van lange lappen tekst. Dus je neemt uiteindelijk genoegen met een figurantenrol.

Maar niet getreurd; in het spelen van kleine rollen blijkt opeens een grotere voldoening te schuilen dan je altijd had gedacht. Het eist namelijk veel meer zelfdiscipline van de acteur en smeekt om geduld.

Uren wachten om die éne zin te mogen zeggen, repetities lang voor niets op komen draven, ongeduldig worden en reikhalzend uitzien naar de finale waarop jij – in slechts één minuut – mag en kunt vlammen! Je optreden is kort maar krachtig. Het publiek heeft nauwelijks de tijd gekregen om je goed in de ogen te kijken, maar jouw aanwezigheid levert ontzettend veel op.

Jij krijgt de kans om rustig te mediteren tussen de coulissen achter het speelvlak waar de lucht bezwangerd is geraakt door stofdeeltjes van oude gordijnen, deo-geurtjes vermengd met zweet en mist van die eeuwige rookmachine. Een plek die slechts weinigen wordt gegund.

Je schuilt onzichtbaar in het episch centrum van het podium waar stressende acteurs op- en neer banjeren op zoek naar een stoel om al wippend hun zenuwen in bedwang te houden. Een comfortabele zetel waarop jij op je gemak koffie zit te drinken en die je – omdat je toch niets te doen had – uren van te voren hebt uitgezocht en in een veilig hoekje geparkeerd. Jouw hoekje.

Je mag je deze avond op-en-top fotomodel voelen, want ook members of the crowd worden knap gegrimeerd en gekostumeerd ondanks rimpels en onvolkomenheden. Gelukkig sta je straks achteraan op de groepsfoto, zodat het publiek niet ziet dat het knappe toneelsmoeltje totaal niet past bij je bolle appellijf.

Maar het mooiste van dit alles is dat je dienstbaar kunt zijn voor een hechte groep gepassioneerde theaterdieren en daar als onmisbare schakel tussen hoort.

Jij geeft hen immers de rekwisieten aan, reikt ze een glaasje water als men dreigt te stikken in een onverwachte hoestbui. Exact op tijd druk jij op het knopje van de nep-telefoon-bel, bons je op een stuk hout om een klop op de deur te suggereren en roep je die éne zin, zodat zij verder kunnen met hun spel.

Ja, als underdog heb jij uiteindelijk de macht in handen! Want stel dat je zulke zaken vergeet? Dan staan die belangrijke acteurs toch maar mooi met hun mond vol tanden stil op het grote podium. Lekker puh.

Dit keer speel ik de stem van de massa. Ik ben de liaison tussen publiek en acteurs. Als roepende in de woestijn, schreeuw en herhaal ik waarschuwingen. Luistert men niet, dan klaag ik ach en wee. Om nog maar te zwijgen van de kille rol als nieuwslezer; zonder emotie som ik gruwelijke verhalen op die als warme broodjes op de tribune belanden. Het publiek huivert.

Ik behoor tot het koor; het geweten van de mensheid.

Een belangrijke rol.