Eén van de velen ...
Helemaal waar. Als je het mij tien jaar geleden zou hebben gevraagd, had ik ook een verveelde zucht laten horen. Ach, er zijn er zo veel die een boek willen schrijven. Maar het leven is veranderlijk, een mens ook.
Gisteren was het eindelijk zover. Precies een jaar nadat ik een onderdeel van mezelf kwijt raakte, kreeg ik er wat voor terug. Ook weer een onderdeel van mezelf, maar dan net een tikkie anders. Geen onvervangbaar lichaamsdeel maar een product geschapen door mijn brein.
Ik heb daadwerkelijk een boek in handen! Letterlijk vers van de pers. Zo eentje dat onweerstaanbaar geurt naar nieuw bedrukt papier. Nog heel even geen losse bladzijden, ezelsoren of koffievlekken. Een glanzend exemplaar dat je nog net vast kunt houden ook al lig je in bed, hang je op de bank of zit je op een doorgezakte campingstoel in het gras. Met prominent in het midden op de cover: mijn naam!
Ja, ik ben één van de velen die geroepen heeft; 'ooit wil ik een boek schrijven'. Natuurlijk heb ik er lacherig over gedaan, het weggewuifd, vooruitgeschoven, de drang genegeerd en mijn onzekerheid toegelaten. Maar toch ... het verlangen bleef. Het verhaal zat jarenlang verscholen in mijn hoofd, werd grof geschreven en lag daarna stof te happen in een la. Het was als een foetus die maar niet voldragen wilde raken.
Totdat ... er zo'n trigger-moment optreedt en je tegen jezelf zegt; 'ik moet dit afmaken.'
Het ging mij er niet om een groot schrijver te worden, literatuur te produceren of in de spotlights te staan. Het ging én gaat me nog steeds om de ervaring, het onderzoek, het schrijfproces en mijn beleving daarbij. Ja, heel egoïstisch eigenlijk. Maar wat doet het met je als je verzinsels aan het papier toevertrouwd en de openbaarheid insmijt? Vrouwenlijn is geen biografie - en die zal er ook nooit een komen - maar natuurlijk zit er in elk boek een stukje persoonlijkheid, gevoel en emotie van de schrijver en dat geef je weg. Daar ontkom je niet aan. Ik wilde ook geen moeilijk boek schrijven met onderwerpen of woorden die een doorsnee man of vrouw niet begrijpt. Mijn belangrijkste drijfveer was; het willen weten. 'Kan ik dit?' Die vraag heb ik vandaag beantwoord. Ja dus, en van dit avontuur heb ik veel geleerd.
Het schrijven van een roman is een eenzame bezigheid waar je als schrijver bewust voor moet kiezen. Je bent alleen - en één - met je verhaal. Elke letter, zin, punt en komma moet uit jouw gedachten komen, uit jouw fantasie worden geboren. Je hebt de vrijheid een nieuwe wereld te ontwerpen. Een omgeving die eindeloos en zonder enige beperking in te richten is. Het maakt niet uit of het een lieve of boze wereld betreft, je doet er niemand kwaad mee, het is pure fictie en je kunt ongebreideld je gang gaan.
Maar schrijven is vooral schrappen, eindeloos overlezen en aanpassen, telkens weer opnieuw beginnen en tenslotte ... loslaten van jouw 'kindje.' Dit laatste bleek het meest moeilijke te zijn. Wanneer ben je zover dat jouw schepping een eigen leven mag gaan leiden? Je moet gevoelsmatig onthechten en dat proces bleek langer te duren dan ik dacht. Ik voelde me veilig, samen met mijn romannetje, het heeft me door een moeilijke tijd geloodst. Maar daar mag ik niet aan blijven hangen, immers het leven gaat door en er staan me ongetwijfeld nog vele avonturen te wachten.
Over deze reis ben ik tot nu toe tevreden en hij smaakt naar meer.
P.S.
Mijn roman draagt de titel Vrouwenlijn en is via Internet te verkrijgen bij boekenbestellen.nl
