donderdag 30 januari 2014

Alles nieuw.



Alles is nieuw, te beginnen met het jaar. Althans het jaartal – 2014 – is nieuw.  Dat automatisch het leven vernieuwd met dat simpel veranderen van een jaartal is echter een illusie. Goed, we wensen elkaar een gelukkig ‘nieuw’ jaar toe, maar als het puntje bij paaltje komt gaat je leventje toch gewoon door?
Niks geen nieuw leven, geen nieuw lijf, geen nieuw huis en geen nieuwe woonomgeving, geen nieuwe partner, geen nieuwe kinderen, geen nieuwe auto, geen nieuwe fiets, het geld dat in mijn beurs zit blijkt zelfs oud en versleten. Dat maakt geen drol uit overigens, lang zal het niet op mijn niet-nieuwe bankrekening blijven staan; zelfs de crisis is niet nieuw. Helemaal niks, nada, niente aan nieuwigheden dus!
Maar laat ik nu uiterst tevreden zijn met mijn ouwe zooi! Dat eeuwige Nieuwjaar wensen heb ik na een dag of wat bewust nagelaten. Niet dat onbestemde gevoel creëren dat je opnieuw moet beginnen, lekker doorgaan met dat waar je gelukkig in bent voelt immers veel beter.
Januari is wel zo’n maand die lang kan duren. Koning Winter mag het dan af laten weten, de dagen zijn sowieso grauw en grijs. De uren daglicht schuiven voorbij voordat je er goed en wel aan gewend bent.
Voor mij heeft dat tot gevolg dat ik deze maand – en mogelijk ook de volgende –  bijna slaperig wegdroom op de bank naast de kachel. De buitenwereld kan me gestolen worden; te koud, te nat en te deprimerend. Wat dat betreft verlang ik naar de nieuwe lente.
Om mijn lichtelijk depressieve buien op te vrolijken schilder ik in dit soort maanden het liefst met felle kleuren acrylverf. Geen moeilijk portret waarbij elke millimeter de gelijkenis verstoort, maar lekker intuïtief lijnen trekken op een vel papier en kijken wat die je brengen. Je vrij voelen, niet denken maar doen. De vakjes inkleuren, je collega’s vragen waar het op lijkt en fantaseren.
Dit schilderstuk is spontaan ontstaan. Een van mijn medecursisten zag ineens Rembrandt van Rijn achter een raam staan, we hebben er met z’n allen smakelijk om gelachen. Dit werkstuk heeft dus de titel ‘Volgens Ria Rembrandt’.
 Om te blijven oefenen in kleur- en materiaal gebruik ben ik daarna aan de slag gegaan met textiel. Een restlapje stof met spuuglelijke bloemetjes heb ik in textielverharder Paverpol gedrenkt en op een canvas doek gedrapeerd. Modelleren, goed laten drogen en uitharden, gesso erover, basislaag verf en daarna wederom bepalen wat het moet worden. Dit keer in donkere kleuren, met een touch van glimmend brons. Het doekje hangt nu thuis op een donkere muur. Chique en stijlvol draagt het de titel ‘Februari 2014’.
 Weer wat geleerd; met zo’n verharder zijn de artistieke mogelijkheden grenzeloos. Het lost daarmee gelijk een probleem op waar ik tegenaan zit te hikken. Voor onze nieuwe theaterproductie zijn namelijk een aantal maskers nodig. In het verleden hebben we die altijd vervaardigd op de ouderwetse manier; van papier maché, een tijdrovend en kliederig werkje. Met een groot nadeel: ze voldoen niet aan de strenge brandveiligheidsregels van het theater.
Met die Paverpol zou ik een gedetailleerd masker kunnen maken in de helft van de tijd, van stevig textiel, waterafstotend en niet vlambaar. De moeite van het uitproberen waard in ieder geval. Ik ben de komende tijd dus wel even bezig.

Januari 2014 heeft – tegen de verwachting in – toch weer wat nieuws opgeleverd. Zo zie je maar weer, roep nooit te vroeg!