zaterdag 8 november 2014

Baby



Heerlijk is het; dat vooruitzicht binnenkort een eerste kleinkind te mogen verwelkomen. Dat geneuzel met babydingetjes voor de kinderkamer, het uitzoeken van meubeltjes, kinderwagens en het zwijmelen over de tijd dat je zelf zwanger was. Alles komt voorbij. Het is een herhaling van zetten maar dit keer zonder dat er bij jou in je buik nieuw leven te voelen is.
Mijn baarmoeder heeft zijn werk gedaan, is met pensioen zo te zeggen. Dat ging niet zonder slag of stoot want blijkbaar wil een vrouwenlichaam niet graag afstand doen van het vermogen te baren. Bij mij ging dat gepaard met opvliegers, stemmingswisselingen en het gevoel oud en afgedankt te zijn. Alhoewel ik niet mag klagen over mijn menopauze hoor. Afgaand op de verhalen van leeftijdsgenoten ben ik er uiteindelijk heel makkelijk doorheen gerold.
Ondanks dat is het zo heerlijk bevredigend mijn jongste nu zwanger te zien. Het besef dat een stukje leven van jou wordt doorgegeven aan de toekomst komt met veel toeters en bellen bij me binnen. Oké – volgens de evolutieleer van Darwin – ik weet het, het is en blijft een natuurlijk proces. Maar het voelt zo bijzonder! Je dochter is opeens geen kind meer! Ze wordt moeder en neemt jou plaats op de familieladder over. En dat is best wel even wennen … Héél even maar.
Want als ik zachtjes over haar zwellende buik aai, herken ik het gevoel van verlangen uit de tijd dat ik zelf zwanger was. Dat nieuwsgierige, verwachtingsvolle weten dat je straks een klein mensje in je armen houden mag. Een hummeltje dat uit liefde is gegroeid uit jou en je man. Dat vond ik toen al zo bijzonder; dat leven doorgeven. En nu krijgt het een extra dimensie, zeker vanwege het besef dat mijn leven wellicht sneller eindig is.
Met dochterlief heb ik de zolder afgezocht naar bruikbare sporen uit het verleden; mijn babyuitzet die ik altijd zorgvuldig heb bewaard. Veel spulletjes – vooral textielzaken – blijken nog bruikbaar. Alles wat in een donker hoekje stond wordt naar beneden gesjouwd, opgeknapt, gewassen en vindt uiteindelijk gretig zijn weg naar een nieuwe babykamer.
Het valt me op hoe stevig en kwalitatief hoogstaand die oude hydrofiel- en oogjesluiers nog zijn. In tegenstelling tot de twee nieuwe maar dunne exemplaren die dochterlief heeft aangeschaft kunnen ze nog jaren mee. Een generaties lang gebruikt, echt Brussels kanten lakentje en dito sloop zullen een volgende babygeneratie echter niet overleven. Ik besluit ze te conserveren en te gebruiken voor een herinneringsschilderijtje, misschien wel voor mijn eigen slaapkamer.
De kinderwagen waar wij onze kinderen in vervoerd hebben is ook niet trendy genoeg voor kleinkinderen, dus daar wordt een vervanger voor gezocht. Trots toont dochterlief haar eigen gloednieuwe en bewust uitgekozen exemplaar. En ja, ik moet het toegeven. Met alle technische snufjes en moderne toeters en bellen is dat een pracht van een wagentje; het prinsje of prinsesje kan zich geen beter rijdend bedje wensen.
Op zo’n moment besef je eens te meer hoe veranderlijk de babywereld is. Dertig jaar geleden hadden we geen lodgers, wrappers, buggyboards en noem maar meer Engelse termen voor het moderne babyspul op. Wij deden het met stoffen luiers – of de eerste wegwerpluiers; gedrochten die op maandverband leken – plastic broekjes, lakentjes en wollen dekens. Hier en daar doken donzen dekbedjes op waaronder kindlief met een ouderwetse trappelzak in een spijlenbedje sliep. Borstvoeding werd – als het echt niet anders kon – handmatig gekolfd en dure flesvoeding met toevoegingen was helemaal hot. Niks geen ouderschapsverlof; je bleef gewoon thuis om voor je kleine kind te zorgen. Voor mij vormen die nieuwerwetse spulletjes en regels een uitdaging: als toekomstige oppas-oma zal ik moeten leren er juist mee om te gaan, wil ik niet versleten worden voor conservatief mens.
Ons kleinkind wordt hartje winter geboren, dus de kinderwagen vraagt om warmte en geborgenheid. Vroeger greep je naar een wollen dekentje als extra toedekking, maar nu is dat taboe. Kleine spruit zou allergisch kunnen zijn voor wol - aangezien dochterlief dat ook is - dus gaan we voor leuke alternatieven: dikke biokatoenen slaapzakjes met aantrekkoordjes, vrolijke voorstellingen en hightech anti-allergene vullingen.
Met als voorbeeld een bestaand exemplaar heb ik me onlangs gestort op het handmatig fabriceren van een unieke designer slaapzaak, in kleur passend bij de moderne kinderwagen van dochterlief. Made with love. De eerste babypakjes zijn ook al klaar, al moet de massaproductie daarvan nog even wachten tot we weten welk geslacht ons kleinkind zal hebben. De aanstaande moeder en vader willen namelijk verrast worden.
Gelukkig staat mijn supermoderne naaimachientje klaar om haar diensten te verlenen aan het gefröbel van de eigenaresse. Heerlijk: babyzacht badstof, rose of blauw, kantjes, bandjes en lieve knoopjes. En … zo klaar, die kleine maatjes. Mijn vingers jeuken en de patroonbladen met babykleding liggen al klaar. Nee, niet die van dertig jaar geleden, maar nieuwe exemplaren met glimmende kaften en  kleding die je ook kunt vinden via Internet, op en top bij de tijd.
Oud worden en baby's; ik voel me oma-rijk!