Heerlijk is het; dat vooruitzicht binnenkort een eerste
kleinkind te mogen verwelkomen. Dat geneuzel met babydingetjes voor de
kinderkamer, het uitzoeken van meubeltjes, kinderwagens en het zwijmelen over
de tijd dat je zelf zwanger was. Alles komt voorbij. Het is een herhaling van
zetten maar dit keer zonder dat er bij jou in je buik nieuw leven te voelen is.
Mijn baarmoeder heeft zijn werk gedaan, is met pensioen zo
te zeggen. Dat ging niet zonder slag of stoot want blijkbaar wil een
vrouwenlichaam niet graag afstand doen van het vermogen te baren. Bij mij ging dat
gepaard met opvliegers, stemmingswisselingen en het gevoel oud en afgedankt te
zijn. Alhoewel ik niet mag klagen over mijn menopauze hoor. Afgaand op de
verhalen van leeftijdsgenoten ben ik er uiteindelijk heel makkelijk doorheen
gerold.
Ondanks dat is het zo heerlijk bevredigend mijn jongste nu zwanger
te zien. Het besef dat een stukje leven van jou wordt doorgegeven aan de
toekomst komt met veel toeters en bellen bij me binnen. Oké – volgens de evolutieleer
van Darwin – ik weet het, het is en blijft een natuurlijk proces. Maar het
voelt zo bijzonder! Je dochter is opeens geen kind meer! Ze wordt moeder en
neemt jou plaats op de familieladder over. En dat is best wel even wennen …
Héél even maar.
Want als ik zachtjes over haar zwellende buik aai, herken ik
het gevoel van verlangen uit de tijd dat ik zelf zwanger was. Dat
nieuwsgierige, verwachtingsvolle weten dat je straks een klein mensje in je
armen houden mag. Een hummeltje dat uit liefde is gegroeid uit jou en je man.
Dat vond ik toen al zo bijzonder; dat leven doorgeven. En nu krijgt het een
extra dimensie, zeker vanwege het besef dat mijn leven wellicht sneller eindig
is.
Met dochterlief heb ik de zolder afgezocht naar bruikbare
sporen uit het verleden; mijn babyuitzet die ik altijd zorgvuldig heb bewaard. Veel
spulletjes – vooral textielzaken – blijken nog bruikbaar. Alles wat in een donker
hoekje stond wordt naar beneden gesjouwd, opgeknapt, gewassen en vindt uiteindelijk
gretig zijn weg naar een nieuwe babykamer.
Het valt me op hoe stevig en kwalitatief hoogstaand die oude
hydrofiel- en oogjesluiers nog zijn. In tegenstelling tot de twee nieuwe maar dunne
exemplaren die dochterlief heeft aangeschaft kunnen ze nog jaren mee. Een
generaties lang gebruikt, echt Brussels kanten lakentje en dito sloop zullen een
volgende babygeneratie echter niet overleven. Ik besluit ze te conserveren en te gebruiken
voor een herinneringsschilderijtje, misschien wel voor mijn eigen slaapkamer.
De kinderwagen waar wij onze kinderen in vervoerd hebben is ook
niet trendy genoeg voor kleinkinderen, dus daar wordt een vervanger voor
gezocht. Trots toont dochterlief haar eigen gloednieuwe en bewust uitgekozen exemplaar.
En ja, ik moet het toegeven. Met alle technische snufjes en moderne toeters en
bellen is dat een pracht van een wagentje; het prinsje of prinsesje kan zich
geen beter rijdend bedje wensen.
Op zo’n moment besef je eens te meer hoe veranderlijk de
babywereld is. Dertig jaar geleden hadden we geen lodgers, wrappers, buggyboards en noem maar meer Engelse termen voor
het moderne babyspul op. Wij deden het met stoffen luiers – of de eerste
wegwerpluiers; gedrochten die op maandverband leken – plastic broekjes,
lakentjes en wollen dekens. Hier en daar doken donzen dekbedjes op waaronder
kindlief met een ouderwetse trappelzak in een spijlenbedje sliep. Borstvoeding
werd – als het echt niet anders kon – handmatig gekolfd en dure flesvoeding met toevoegingen was
helemaal hot. Niks geen
ouderschapsverlof; je bleef gewoon thuis om voor je kleine kind te zorgen. Voor
mij vormen die nieuwerwetse spulletjes en regels een uitdaging: als toekomstige
oppas-oma zal ik moeten leren er juist mee om te gaan, wil ik niet versleten
worden voor conservatief mens.
Ons kleinkind wordt hartje winter geboren, dus de
kinderwagen vraagt om warmte en geborgenheid. Vroeger greep je naar een wollen
dekentje als extra toedekking, maar nu is dat taboe. Kleine spruit zou
allergisch kunnen zijn voor wol - aangezien dochterlief dat ook is - dus gaan we
voor leuke alternatieven: dikke biokatoenen slaapzakjes met aantrekkoordjes,
vrolijke voorstellingen en hightech anti-allergene vullingen.
Met als voorbeeld een
bestaand exemplaar heb ik me onlangs gestort op het handmatig fabriceren van
een unieke designer slaapzaak, in kleur passend bij de moderne kinderwagen van
dochterlief. Made with love. De
eerste babypakjes zijn ook al klaar, al moet de massaproductie daarvan nog even
wachten tot we weten welk geslacht ons kleinkind zal hebben. De aanstaande
moeder en vader willen namelijk verrast worden.
Gelukkig staat mijn supermoderne naaimachientje klaar om
haar diensten te verlenen aan het gefröbel van de eigenaresse. Heerlijk:
babyzacht badstof, rose of blauw, kantjes, bandjes en lieve knoopjes. En … zo
klaar, die kleine maatjes. Mijn vingers jeuken en de patroonbladen met babykleding liggen al klaar. Nee, niet die van dertig jaar geleden, maar nieuwe exemplaren met glimmende kaften en kleding die je ook kunt vinden via Internet, op en top bij de tijd.
Oud worden en baby's; ik voel me oma-rijk!