Lapjes opruimen

Kerstvakantie. Veel vrije dagen. En omdat het buiten niet zo'n best weer is betekent dat opruimtijd voor mijn naai-ateliertje! Het afgelopen half jaar heeft die ruimte een metamorfose ondergaan. Van keurige kamer verviel het in één chaotisch opberghok inclusief pluizen, draadjes, rondslingerende resten stof, afgevallen glimmende pailletten, glittervezels en opdwarrelende veren. Dat kamertje smeekt om aandacht. Het naai-avontuur theater is achter de rug, dus wordt het poetsen geblazen!
Na een dag puinruimen kan ik me nu volledig gaan storten op het maken van jongens-babykleding. Van de reststofjes van eerdere kraamcadeautjes  - ik bewaar alle enigszins bruikbare lapjes, een tic van mij - heb ik een bontjasje in maatje 62 gemaakt voor de kleine ukkepuk. ...

Een heerlijk zacht bontje dat ontzettend pluist tijdens het naaien, een stukje witte badstof, een nooit gebruikt labeltje, een gerecycled metertje koord en een paar reepjes boordstof. In de winkel betaal je er toch gauw een paar tientjes voor. Ik maak het gratis, ben wat restlapjes kwijt en kleinkind kan de winter door. Er liggen nog wat lapjes voor kleine broekjes en shirtjes voor meneertje op een stapeltje te wachten voor de verloren uurtjes. Je hebt zo weinig nodig voor die kleine maatjes  Zuinigheid met vlijt ...
Ondertussen heb ik de textielwinkel bezocht met oudste dochter. Ze heeft de afgelopen tijd tevergeefs gezocht naar bruikbare - lees wasbare - avond- cq. cocktailjurkjes die ze kan dragen op haar werk.  De dame heeft brede heupen, een smalle taille, kleine bh-omvang maar wel cup D en zwemmersschouders. De huidige trendjurkjes doen haar figuur geen goed en haar strooptocht langs winkels in kerstsfeer leverde keer op keer een teleurstelling op. Aangezien ze wekelijks dit soort kleedjes in de kleuren zwart en wit verplicht draagt, moeten ze ook een beetje draagbaar en sterk zijn.
Samen hebben we nu een Butterickpatroon uitgezocht van een jurkje met een wijde rok en verschillende soorten bovenpanden. We hebben zwarte en witte stoffen gekocht voor pak hem beet 125 eurootjes. Daar haal ik makkelijk 3 setjes uit. Eén wit jurkje, een zwartwit jurkje en een zwart exemplaar. Alles te combineren met elkaar als je bovenpanden en rokken los maakt en met trucjes onderling uitwisselbaar maakt. Die gaan over zes weken mee in haar koffer, als ze weer voor negen maanden naar het buitenland vertrekt. Straks gaan we samen aan de slag. Heerlijk zitten prutsen, onderwijl keuvelend over van allerlei zaken. Even qualitytime inhalen met elkaar. Laat die sneeuw nog maar even liggen, wij zitten hoog en droog zonnig te wezen tussen de lappen ...

Kerstmis 2014

De geboorte van een kind wordt gezien als een wonder

daarom is Kerst dit jaar voor ons extra bijzonder.

Een nieuw leven dat geen haast had om de wereld te bekijken, kwam wat laat

Vandaar het ongewone bezorgtijdstip van onze jaarlijkse Nieuwjaarskaart,

Met de komst van DEXX op 23 december – in onze familie nu de ukkepuk –

sluiten wij het jaar trots af met dankbaarheid, liefde en geluk.

Er schijnt licht in donkere dagen, er is zoveel warmte die ons voedt

we kunnen heel vaak tegen elkaar zeggen; het leven is hier goed.

Dat fijne gevoel willen we delen met dit kleine gebaar,

we wensen jullie ook die warmte en voorspoed in het nieuwe jaar!

Wat een speciale Kerst dit jaar!

Elk jaar weer … is Kerstmis een familiefeest met tradities.

Elk jaar weer … zet je een zorgvuldig geselecteerde kerstboom in je huis. Er wordt wel gevarieerd met de kleur van de kerstversiering die je er in hangt en waar je het huis gezellig mee maakt, maar toch; die ene dierbare kerstbal, de piek en de zacht klingelende belletjes krijgen steeds weer een vaste plek.

Elk jaar weer … haal je voorzichtig kerststalbeeldjes tevoorschijn uit de zachte, beschermende papiertjes waarin ze het jaar ervoor zijn ingepakt. In de zelfgemaakte kerststal krijgen ze steevast hun eigen plaatsje weer terug; het kerstgezin en de engel staan prominent in beeld onder een brandend lichtje, de herder staat behoedzaam bij de schapen en de Driekoningen vinden hun plekje ergens achteraan, want die zijn immers nog onderweg…

Elk jaar weer … schrijven we een speciale kerstgroet aan een grote groep dierbaren; familie, vrienden en kennissen. Onze Kerst- en Nieuwjaarswens gaat de wereld over, traditioneel met de post. Een glimmend kaartje met een gedichtje en een wens. Dat doen we al tientallen jaren en we weten dat sommige ontvangers er lang op moeten wachten omdat het briefje pas weken na 1 januari op een adres ver weg wordt bezorgd. Maar het gaat niet om tijd, want dan zou je net zo goed iedereen via de social media een ‘prettige feestdagen’ kunnen wensen, snel en goedkoop. Nee, het handelt hier om het idee wat er achter zit; even persoonlijke aandacht schenken aan mensen die je niet zo vaak ziet.

Elk jaar weer … wordt het Kerstdiner samengesteld uit items waarvan je weet dat iedereen die met smaak op zal eten. We mogen er gelukkig uren over doen om lekker te tafelen met z’n allen, kerst betekent immers ook tijd en aandacht hebben voor elkaar. De aanvangstijd van ons tig-gangen diner wordt lang van te voren gepland. Zo gaat het jaar na jaar.

Ook deze decembermaand? Nee dus. December 2014 begon als één groot vraagteken. En dat is spannend, zeker voor ons want we zijn nu eenmaal mensen die van planning en organisatie houden. Maar er viel helemaal niks te plannen en te organiseren …

Onze jongste dochter zou halverwege de maand moeten bevallen van haar eerste kind en daar zit je dan als aanstaande grootouders toch op te wachten. En in dit geval duurde dat wachten lang …

Ik kreeg extra medische controles voor mijn kiezen omdat er enige onzekerheid was over plotseling optredende evenwichtsstoornissen; het zouden metastasen in mijn hersenen kunnen zijn. Een lange MRI-sessie gaf een verlossend antwoord; geen uitzaaiingen. Gelukkig bleek er slechts sprake te zijn van een neveneffect van het kijken met één oog. Extra therapie moet dat gaan oplossen, maar zie maar eens goeie therapeuten te krijgen aan het eind van een jaar ...

Zelf was ik al maanden druk doende om de laatste hand te leggen aan de kostumering van een grote theaterproductie waarin ik ook nog eens een rol ging vertolken. Natuurlijk moest er op het laatste moment nog van alles gebeuren en kwamen we bijna in tijdnood; premièrestress …

Twee weekenden lang hebben ruim 50 mensen een komisch en soms vertederend Kerstverhaal uitgebeeld in de plaatselijke cultuurtempel. Acteurs, musici en een 30 tal kinderen zagen vijf keer een tot de nok toe gevulde theaterzaal voor zich en kregen vleugels. Het publiek genoot, lachte onbedaarlijk, zong en pinkte menig traantje weg toen de babypop eindelijk in de kribbe belande. In ons dorp zinderde het van opwinding over deze voorstelling en het regende positieve reacties daarna, ook op de door mij gefabriceerde kostuums. Heerlijke warme dagen van saamhorigheid waren het. Voor ons persoonlijk extra spannend, want ons eerste kleinkind zou – uitgerekend in die weekenden - geboren moeten worden ...

Maar dat kindje liet op zich wachten, de moederbuik bleek nog lang een veilig nestje te zijn. Het ongeboren kind stuurde dus ook de traditionele kerstplanning in de war. Tot de dag vóór Kerst.

Eindelijk … konden we opgelucht ademhalen en een extra lichtje in de boom hangen.

Eindelijk … mocht onze kerstwens de deur uit, die ik had achtergehouden om ook de geboorte vans onze kleinzoon aan te kondigen.

Eindelijk … hebben we met zijn allen toch kunnen genieten van een heerlijk kerstdiner.

Uiteindelijk … werd Kerstmis 2014 wederom dat warme, liefdevolle familiefeest waar we zo van houden …

Theater deadline.

Iemand loopt met een stapeltje A4-tjes in zijn hand. Turend naar felroze gemarkeerde teksten herhaalt hij hardop steeds weer dezelfde zinnen, dezelfde woorden. Duidelijk een acteur die twijfelt aan zijn tekstkennis.

Ergens achter een grote grijze tafel vol knopjes zitten twee heren gespannen voorovergebogen over een ordner met het script. Rondom hen trekken microfoons, kladblokvelletjes met voor een leek onleesbare schema’s en spotfilters de aandacht: dit is het heiligdom van de mannen van licht en geluid.

‘Ships. Te laat!! Jongens, dat kan zo toch niet? Dat ziet er niet uit voor het publiek.’ Een gestreste regisseur krabbelt driftig aantekeningen onder op een lange lijst met punten die hij zo dadelijk met al die podiumbeesten moet bespreken. Hij grijpt vertwijfeld in zijn grijs gekrulde haardos en is kwaad. Vol ongeloof moppert hij tegen de eerste beste persoon die hij tegenkomt. Hebben die lui intussen niets geleerd?

Tientallen kinderen huppelen uitgelaten door een balletzaal. Ze hebben zojuist een Sinterklaasfeestje achter de rug en moeten nu – met heel veel adrenaline in hun kleine lijfjes – gedisciplineerd een engelendansje laten zien. Een onmogelijke opgave, vooral voor de toegewijde balletjuffrouw.

In de kleedkamers passen acteurs voor het eerst hun outfit.  Glasgerinkel. Gevloek. Wijnvlekken krijg je nooit uit witte kleding. Een naaister schrikt, prijst zich gelukkig met de wetenschap dat het niet haar werkstukken zijn die geraakt worden door het alcoholische goedje maar verordonneert drank en voedsel stante pede de volle kleedkamer uit.

Een grimeur buigt zich over haar arsenaal potjes en flesjes, een poging wagend de zojuist uitgebarsten huiduitslag van een diva te verzorgen in de hoop dat deze weer is verdwenen voordat de dame haar rol als jong-meisje-met-babyhuidje voor het voetlicht moet brengen.

Achter in de zaal zitten in pak geklede bestuursleden zich zorgen te maken en discussiëren driftig over de nog tegenvallende plaatsreserveringen. Ze zien een financieel debacle aan de horizon verschijnen en geven de schuld daarvan aan de te laat geleverde affiches.

Rust. Relax.

Beste mensen, het is tien dagen voor de aftrap! Dit soort zaken zijn normaal, dat weet je toch? Première-stress!

Natuurlijk,  er liggen nog slechts tien drukke dagen voor ons waarin alle puzzelstukjes in elkaar dienen te gaan vallen tot het grote geheel zichtbaar wordt en de spots eindelijk aan gaan. Afzonderlijke partjes – die in het achterliggende jaar her en der zijn vervaardigd, uitgedacht en gerealiseerd – worden nu eindelijk samengebracht. Alle bij de productie betrokken personen hopen dat het destijds op papier voortreffelijke plan uiteindelijk klopt en zich tot werkelijkheid uitvouwt in het theater voor een uitzinnig publiek.

En dat levert die gespannen gezichten op, om nog maar te zwijgen van alle kleine irritaties die de laatste weken van een repetitieproces zo kenmerken.

Speel je toneel? Wapen je dan van te voren tegen de premièrestress! Vriendschappen staan onder druk, mensen raken de weg kwijt, komen in tijdnood en zweren nooit meer ook maar één voet op een podium te zetten.

Ik glimlach en neem me voor om over veertien dagen iedereen nog eens naar de dag van vandaag te vragen. Met mijn dertig jaar ervaring binnen het amateurtheaterwereldje weet ik beter. Deze spanning voelt veilig vertrouwd en heb je nodig om tot goede acteerprestaties te komen, trust me!

Over veertien dagen. Dan hebben we de eerste voorstellingen achter de rug, het applaus met trots ontvangen, de complimenten – en kritieken – geïncasseerd. Dan zal ik ook weer voelen waarom ik me steeds opnieuw in dit soort avonturen stort.

De kostumering – waar ik verantwoordelijk voor ben – is klaar. Het was een zware klus en er kwamen veel meer zaken bij kijken dan ik tevoren had ingeschat. Toch heb ik er met veel plezier aan gewerkt.

Mijn tekstkennis dient nog wat bijgeschaafd te worden en de rol van kind-koning moet ik in deze laatste dagen nog fine-tunen. Maar ik ben ervan overtuigd dat het gaat lukken, want het zindert om ons heen. En niet alleen van de verwachtingen van Sinterklaas. Het is gezonde spanning.

Oma en opa zijn we nog niet. Dochterlief loopt met bolle buik verveeld en afwachtend door haar spic en span schoongepoetste woning. Nog maar tien dagen …

We kijken met z’n allen in spanning uit naar de wonderen die komen gaan.