Traag kom ‘k wederom te voorschijn,
ontdoe me van een zware last.
Die ijzeren schil zat immers stevig
aan mijn tedere schouders vast.
‘k Heb genoten van ’t gezelschap,
die mannen van mijn kruin niet bang.
Secuur, hard en ambachtelijk werkend
verwenden zij me maandenlang.
Aanschouw mijn metamorfose,
wat minder grijs dan ik eens was.
Met blinkend goud en eigentijds gechipt
herrijs ik aan het Vrijthofgras.
Maar – grote schrik–
wat is dit nu?
Mijn haan en kruis staan uit het lood.
Mensen, moet ik daarmee verder leven
eeuwenlang en tot aan mijn dood?
Ach, ik trek lering uit de tijd
dat dit dorp aan mijn voeten lag.
Zij daar moeten opzien naar hun toren
dus …
neig ik zwijgzaam naar ’t bevoegd gezag
... en lach.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten