Mijn huis leek op een ontplofte stofbom met overal glitters, pluizen en rondslingerend materiaal. De extra slaapkamer werd maandenlang bezet door rekken met kleding. De ruimtes in huis die door mijn Oudste regelmatig worden gebruikt als tijdelijke verblijfplaats waren omgebouwd tot paskamers. Wat één kostuum zou zijn ... werd op een gegeven moment de aankleding van een hele productie! Tja, soms loopt een repetitieproces nu eenmaal niet op rolletjes.
Ik heb veel meer tijd achter de naaimachine moeten doorbrengen dan gepland. Bovendien deed ik in dit toneelstuk zelf mee en moest teksten leren. Niet veel, maar genoeg om ervan in de stress te schieten. Alles moest af zijn op Sinterklaasavond want de dag er na vond de generale repetitie plaats. De Goedheiligman kon daardoor ons huis niet meer binnen, dus die is dit jaar schielijk, inclusief knecht voorbijgelopen.
Tussen mijn privévoorbereidingen voor de Kerstdagen door hebben we uiteindelijk zes succesvolle voorstellingen gegeven, met nagenoeg uitverkochte zalen. Met een verrassing aan het einde; tijdens de laatste voorstelling werd ik gehuldigd. Dat heb je als je ouder wordt en men er achter komt dat je al veertig jaar verbonden bent aan een theatergezelschap. De decembermaand werd daardoor extra feestelijk.
En een beetje feestgevoel kon ik wel gebruiken. Het nieuws omtrent mijn gezondheid (zie bericht oktober) bleek me toch behoorlijk bij de strot te grijpen. In eerste instantie ben ik er vrij relaxed mee om gegaan, maar toen mijn lijf nog een paar andere mankementen begon te vertonen, kon ik mijn bezorgdheid niet meer weglachen.
Het feit dat je drie maanden lang niets anders kunt doen dan afwachten, hakt er geestelijk in. Niet dat ik nu lijd aan een depressie of zo, maar de druk van de tijd en de bestaande onzekerheid over mijn levensverwachting kan ik niet vergeten. Het blijft spannend om een chronische kankerpatiënt te zijn, je komt nooit los van je ziekzijn ook al doe je je best om het doosje 'kanker' naar de achterste planken van je denkwereld te schuiven. Sinds mijn bemoeienis met Stichting Melanoom weet ik meer van mijn ziekte, ik ken de verwachtingen, de mogelijk- en onmogelijkheden en besef dat dit 'weten' nu in mijn nadeel werkt.
Wat ik in de afgelopen maanden van drukte, stress en ongemak wel heb geleerd is dat ik niet alles aan moet pakken - ook al zou ik het graag willen - die tijd is voorbij. De gelieven rondom mijn persoontje merkten het ook en hebben me meermaals terecht gewezen; ik balanceerde op het randje van overspannenheid. Gelukkig komt er nu een einde aan deze drukke periode en krijg ik binnen een paar weken meer te horen over de situatie rondom mijn oogmelanoom.
De Kerstdagen hebben we met ons hele gezin doorgebracht, met als ultiem lichtpuntje de capriolen van Kleine Zoon. Oudste heeft inmiddels ook een geliefde gevonden en dat maakt onze familie compleet.
Op Oud en Nieuw zijn manlief en ik lekker thuis gebleven. Op mijn verzoek zonder toeters en bellen, en vooral niemand om me heen die kan zeuren of -goed bedoeld- vraagt hoe het met me gaat. Blijkbaar heb ik periodes van bezinning, rust en afwezigheid nodig om niet-aangename zaken goed te verwerken.
Zittend op de bank - in alle rust ontdekkend dat je nooit in de prijzen valt met wat voor loterij dan ook - heb ik mijn batterijtje weer opgeladen, klaar voor avonturen die komen gaan..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten