zaterdag 15 juli 2017

Help! Mijn kledingkast ...

Help! Mijn kledingkast puilt uit, maar ...

Hoe vaak speelt deze gedachten door het hoofd van een vrouw? Door het mijne in ieder geval wel.
Mijn kledingkast werd het laatste half jaar behoorlijk gemeden. Er is werktuiglijk materiaal uitgehaald, gewassen, gestreken en weer terug gepropt. Iedereen heeft er in gerommeld omdat er momenten waren dat ik dat door mijn ziekzijn amper zelf kon. En dat is te merken aan slordige stapels kleding, volle lades en een hanggedeelte waar je tussen de bomen het bos niet meer ziet. Kortom: verwaarlozing! En dat schreeuwt om actie!
Ik zie niet meer wat er werkelijk in die kast hangt en ligt, dus begin op mijn dooie gemak met het  opruimen ervan. Het heeft geen enkele zin om snel te werken. Ik heb gelukkig genoeg tijd en wil het grondig aanpakken anders sta ik over een paar maanden weer met ergernis voor die deur.
De kleinste laden worden het eerst uitgemest. Rigoureus belandt alles wat ik de afgelopen jaren niet aan heb gehad in de bekende weggeef-kleding-zak. Kleding die te versleten en verwassen is om nog te worden gedragen verdwijnt in de kliko.


Nou behoor ik tot de categorie bewaarders. Bovendien ben ik niet zo’n trendvolger in de mode, geef mij maar mooie klassiekers die lang doorgedragen kunnen worden. Bij kleding opruimen denk ik altijd; ‘dat komt vast nog wel eens van pas’  en ‘toch zonde om weg te doen’, kortom; smoesjes te over.
Maar dit keer heb ik me niet laten foppen. Daar komt bij dat mijn lijf er nu anders uitziet qua proporties, ik regelmatig jojo met m’n gewicht vanwege medicijngebruik en op sommige plekken aan mijn lichaam geen strakke kleding kan verdragen.
Dat zijn problemen die verre van leuk blijken als je ’s ochtends voor je spiegel staat, niet weet wat je aan moet trekken en iets te voorschijn haalt wat dan bij nader inzien toch niet past.
Dus kledingstukken die niet lekker meer zitten, te groot of te klein zijn, worden verbannen naar de zak.
 
Er schijnt wat licht in de duisternis, met de laden schiet het op. Maar het hang- en leggedeelte van mijn - weliswaar grote, maar niet inloop -kast stribbelt tegen. Want daar bevinden zich zaken die ik zelf heb gemaakt. Met veel geduld, energie en uithoudingsvermogen heb ik getekend en geplakt, geknipt en genaaid om tenslotte trots te dragen. Mijn eigengemaakte kledingstukken zijn net kindjes … en daar is het moeilijk afscheid van nemen.
Kleding die echt zwaar uit de mode is  en als hobbezak rond mijn lichaam hangt gaat uiteindelijk toch de zak in, maar een aantal ‘gevallen’ blijft voor de zekerheid hangen… Je weet het maar nooit!

Ik mijmer na de zoveelste blik op de overvolle planken. Als ik dit jaar makkelijke kleding mee wil nemen op vakantie, moet ik toch echt snel aan de bak. Passende shirtjes, tuniekjes en jurkjes, die ga ik beslist tekort komen deze zomer. Exemplaren van niet-kreukende stoffen, snel te wassen en te drogen. Daar focus ik op. Ik kan ze natuurlijk kopen, maar op dit moment heb ik geen puf om eindeloos in winkels te moeten zoeken naar items die me passen. Om vervolgens tot de ontdekking te komen dat ik zelf makkelijk twéé exemplaren kan maken voor de prijs die men voor één enkel kledingstuk vraagt. Tja, ik ben zuunig én gierig… wat dat betreft.
Een (kerst)cadeau-abonnement op een patronenblad heeft gezorgd voor een stapel inspiratie op mijn naaitafel.  Ze liggen er al een tijdje. Maagdelijk, nog nauwelijks ingekeken tijdschriften. Zo zonde!
In plaats van verder te gaan met mijn kasten op te ruimen begin ik te bladeren.  En warempel ... ik krijg enorme zin in het fabriceren van een stapeltje nieuwe kledingstukken die nog net in mijn pas opgeruimde lades gaat passen. Een bezoek aan Internet-plekjes die een link hebben met zelf mode maken doet de rest; ik voel de naai-honger!
En ik ontdek een mazzeltje;  mijn stoffenwinkel houdt toevallig uitgerekend nu een summer-sale!  Een uitgelezen moment om bij te tanken wat stoffen betreft. De gedachte dat juist dát voornemen gevaarlijk is voor het gewicht in mijn kledingkast schuif ik vrolijk van me weg.
Mijn Paffje heeft een uitgebreide servicebeurt gehad terwijl ik bedlegerig was, hij kan er weer vol tegen aan. En ik? Ik verdwijn een aantal dagen naar mijn naai-holletje en trap het gaspedaal lekker in. Met als resultaat de kleding op bijgaande foto’s.
In plaats van kledingzakken staat er nu een goedgevulde vakantiekoffer klaar in de gang.

We zijn er weer …!



Mijn laatste blogbericht was er eentje die men niet van mij gewend is.  Een beetje negatief. Nu, bijna zeven maanden later gaat het weer goed met me. Toch was het een heftige periode waarin ik alle tijd en aandacht heb moeten geven aan het feit dat ik ziek ben en daarvoor toch echt behandelingen nodig had.
Vier maanden lang was dat mijn dagtaak, de resterende tijd heb ik doorgebracht met mijn gelieven, die het ook zwaar te verduren kregen. Mijn hobby’s hebben even moeten wijken, aan schilderen, schrijven en kleding maken kwam ik niet meer toe.
Er zijn dagen geweest die kropen … er zijn er ook omgevlogen. Een bizarre tijd met avontuur en ontdekkingen, een beetje schizofreen, geest en lichaam gescheiden, berusting en opstandigheid, verdriet, hoop en lachen.
Ik weet donders goed dat ik niet meer beter kan worden, maar de twee experimentele behandelingen hebben in zoverre succes gehad dat de kleine tumoren in mijn lever voorlopig zijn gestopt met groeien. We hebben in ieder geval tijd gewonnen.
Zo’n kankerbehandeling hakt er wel even in. Bij mij voelde het lichamelijk  als een griepje – ik heb geen pijn gehad, kon me redden met paracetamolletjes – maar mijn lichaam gaf het wél bijna op. Zonder dat ik het zelf écht doorhad en ook niet voelde. Dat werkt toch heel vreemd als je geest zoiets heeft van  ‘ach, dat doen we even, niet mauwen maar poetsen, zie je wel, positief denken heeft echt wel nut’!  Dat positivisme was prima maar verhulde ook wat … de toestand van mijn lijf vertelde een heel ander verhaal en dat gaf extra zorgen.
Toch is alles nu onder controle en ben ik bijna zover dat ik mijn oude vertrouwde leventje weer op kan pakken. Op de vermoeidheid na en met een gelouterd inzicht op het leven. Dankzij de steun van mijn gelieven, alle medici en wetenschappers en niet te vergeten de lotgenoten waarmee ik chat en facebook, kan ik verder.
De komende maanden mogen we van de vakantie gaan genieten. Mijn lijf heeft straling genoeg gehad en moet even pas op de plaats maken voordat er weer met röntgen- of magneetstraling op losgeschoten kan worden. Dus manlief en ik kunnen lekker gaan genieten van ons kampeermiddel op wielen zonder dwingende bezoeken aan de universiteitskliniek, bloedprikken en uren plat liggen. Onze kinderen en hun gezinsleden kunnen eindelijk lekker hun eigen gang gaan zonder de  verplichtende zorg en ondersteuning. Ook hún leven stond vaak onder druk en op z’n kop tijdens het afgelopen half jaar.
Als het maar even kon zijn manlief en ik in de maanden die achter ons liggen er op uit getrokken. Uit de sleur en ellende breken en een moment van ontspanning zoeken. De boel de boel laten en proberen je hoofd leeg te maken en de kanker vergeten. Dat was ook belangrijk voor mijn helingsproces.  Een aantal weekenden, en zelfs een twee weken durende voorjaarsbreak; als manlief vrij had van zijn werk, gingen we toeren. We recreëerden voornamelijk dicht bij huis, op de voorjaarsvakantie na. Begin april hadden we genoeg van  de regenperiode en behoefte aan zon. We  zijn die in Frankrijk gaan halen ... niet alleen voor onszelf, maar voor iedereen want toen we terug waren brak in Nederland de mooie zonnige tijd aan.
 We hebben ontdekt dat Nederland druk en vol is, maar ook heel veel mooie plekjes kent. Dat we in het verleden een waterlinie hebben aangelegd die amper is gebruikt en eigenlijk zinloos was. Dat een oorlogsmuseum helaas nog wordt uitgebreid met materiaal van gevoerde strijd, waar ook ter wereld.
We kwamen er achter dat de Moezelvallei vol stroomt met wijn en vakantievierders, maar dat de vergrijzing daar de zaak verpaupert. We hebben ondervonden dat je soms ver moet rijden wil je de zon in de zee zien zakken. Dat St. Tropez op zich een leuk plaatsje is maar dat het wordt verpest door al dat ge-ëtaleer van rijkdom en decadentie.
Al met al hebben de afgelopen maanden mij veel opgeleverd. Ik relativeer meer, ben tevreden met datgene wat ik nu heb, geniet van alle lieve mensen om me heen die het verdienen eens extra in het zonnetje te worden gezet, want dankzij hen kan ik weer blogberichtjes schrijven ...