In de koffer...?

De titel zegt het. Wat moet en kán er in de koffer, welke spullen passen er in een camper zonder die te overladen, wat voor omstandigheden komen we tegen, wat voor weer wordt het?
Allemaal vragen waar we ons mee bezig houden op dit moment. We bereiden een lange reis voor, een tocht die ons naar het hoge Noorden van Scandinavië zal brengen en ook weer terug.
We gaan voor een spannend kampeeravontuur, willen walvissen gaan spotten, veel wandelen en profiteren van de middernachtzon. Die geeft je veel extra uren op een dag.
We hopen - door veel tijd met z'n tweetjes in de natuur door te brengen en terug te vallen op de simpele basisbehoeften die een mens nodig heeft - extra rust en tijd te krijgen om de muizenissen in ons hoofd te laten verdwijnen. Even leeg te worden en ver weg te raken van alle ellende die we het afgelopen jaar mochten meemaken. Qualitytime voor elkaar. We willen ballast achterlaten en lichaam - maar vooral geest - sterken voor de tijd die komen gaat.

Maar wat neem je mee voor een reis van ruim 6 weken?
We zijn al eerder in Scandinavië geweest dus we kunnen wel een inschatting maken. Voedsel etc. is geen probleem, je kunt er ook alles kopen, al is het er duur.
Nee, we focussen nu op zaken als medicijnvoorraad en kleding. Het klimaat kan extreem zijn. Koud, winderig, nat maar soms ook lekker zonnig en droog. Uitersten dus.  Mijn kennis van textiele werkvormen komt nu goed van pas. In de camper maken we van knutjesgaas een klamboe over het slaapgedeelte. Want we weten immers hoe irritant die kleine noordelijke mugjes kunnen zijn!

De tijd die ik nu noodgedwongen thuis zit benut ik ten volle. Ik breng heel wat uurtjes door achter de naaimachine om kleding voor mezelf maken. Outdoorkleding is behoorlijk prijzig maar tegenwoordig kun je hightech stoffen gewoon per meter kopen. Dat is voor mij prettig want zo kan ik kledingstukken maken en aanpassen voor mijn figuur, dat in de huidige omstandigheden hier en daar op het lijf niet veel strakke kleding kan verdragen.

Ik ben begonnen met een softshell- jas. Een beetje langer model, zodat mijn romp lekker warm en droog blijft. Softshell stof is voorzien van een membraan en heeft een geruwde zachte binnenlaag. Aan de buitenkant is de stof dicht geweven en stug. Dit alles maakt hem winddicht en waterafstotend. In zo'n jas houd je je eigen lichaamswarmte vast. Bovendien is hij vrolijk en valt hij op tussen het groen van de natuur. Kan ik niet kwijtraken ...

Daarna heb ik een Shirt gemaakt van katoen-tricot. Dit keer met een aparte halslijn. In een printje en kleur die passen bij mijn voorraadje broeken. Voor de nette momenten ...

Het panterprint jurkje is van zogenaamde travelstof.  Dat is stof die sneldrogend is, niet kreukt, meebeweegt en niet zwetend is. Goed en snel te wassen en in de wind te drogen. Het draagt heerlijk en is lichtgewicht.  Fijn voor op reis, je kunt de jurk lekker oprollen en zo - samen met een stapel andere exemplaren - in mandjes steken voor opslag in de klepkastjes van een camper of caravan. Ruimtebesparend (we hebben geen hangkast) en het blijft goed liggen.

Van een dunnere zwart-wit tricot heb ik een tuniek gemaakt die ik snel over een badpak aan kan trekken voor het geval de zon plotseling verdwijnt als je in badkleding aan een meer of riviertje zit.

Ik ben nog bezig een patroon te tekenen voor een jurkje van travel stof in combinatie met een stukje kant. Maar dat wordt een uitdaging voor de volgende keer.

Achter de rug ... en verder...

Mijn operatie is inmiddels achter de rug. Al kun je nauwelijks van een operatie spreken. Opereren is snijden in het kwadraat, met open wonden, grote risico's en een lange ziekenhuisopname. Nee, het is een ingreep mevrouw!
Neem me niet kwalijk, dokter!  Ik kon de dag na deze ingreep al naar huis, maar met een buik die aanvoelde alsof er overheen gereden was.

Ingrijpen doe je met een scala aan instrumentarium  - inclusief holle buizen -  waardoor je de binnenkant van een lichaam kunt benaderen. Gelukkig wel onder algehele narcose.
Mijn lever heeft bezoek gekregen van zo'n holle buis. Hij eindigde vlakbij een paar kleine hardnekkige tumoren. Precies tussen de boosdoeners in. Daarna werden er door de holle pijp een paar 'magnetrondraden' gestoken waarvan de uiteinden exact op het goede moment elkaar raakten. Woesh.... weg tumoren! Wat achterblijft is een brandplek en een gat. De holle buis laat slechts een klein lidteken achter in mijn huid, amper te zien tussen de blauwe plekken.

Dat is - kort en simpel uitgelegd - wat men doet bij een RFA-ingreep. RFA = Radio Frequente Abblatie. Natuurlijk gaan er onderzoeken aan vooraf en is het veel ingewikkelder dan ik het voorstel. Google RFA maar eens, je komt interessante filmpjes tegen over hoe het een en ander in zijn werk gaat.
Maar het feit blijft; RFA is een prima uitvinding die de risico's van grote operaties drastisch verminderd en vele malen prettiger is voor de patiënt. Dank u, lieve, kundige doktoren!

Klinkt mooi, de voorstelling is leuk maar het is en blijft een ingreep die de nodige impact heeft op je leven en je functioneren tijdens de dagelijkse gang van zaken.
Mijn lever moet de afvalstoffen zelf opruimen, het gat weer netjes opvullen en helen. Zoals gezegd was ik snel thuis, maar daar begint het herstel pas. Niet tillen, niet sporten en doodmoe zijn is het gevolg. Paracetamolletjes helpen.  Ik schuif de eerste week tussen bed en bank op en neer. Mijn ontstekingswaarden in het bloed stijgen en tot overmaat van ramp pik ik ook nog ergens een hoest-virus op. Geen beste week dus.
Maar goed, nu ik een paar weekjes verder ben krabbel ik langzaam maar zeker weer uit het dal en kan ik me, samen met manlief gaan voorbereiden op onze vakantie.
Dit avontuur sluiten we maar snel af, en gaan op naar het volgende!

Werken aan de toekomst ...

De titel zegt al genoeg ... Ja, ik moet weer gaan werken aan de toekomst. Om mijn kanker de baas te blijven en tijd van leven te winnen ga ik wederom een paar dagen het ziekenhuis in. "Om even een tumortje uit de lever weg te laten branden", alsof het een simpel verwijderen van een wratje is! Nog niet zo lang geleden moest je voor zoiets een mega grote operatie ondergaan. Met als uitkomst vaak: operatie geslaagd - patiënt overleden.
Maar goed. Het is natuurlijk heel fijn dat het kan. Dat men via buisjes, robotarmen, doorzichtschermen, scans en een heleboel techniek een bundel kwaadwillende cellen dood kan maken. Lang leven de vooruitgang!
Want dankzij deze hoogstaande technieken ben ik er nog steeds, kan ik elke dag weer genieten van de wereld om me heen en heb ik ook nog eens een goede kwaliteit van leven.
Zo goed, dat er gewoon vakantieplannen kunnen worden gemaakt, al blijft er in het achterhoofd natuurlijk altijd een mits en maar hangen voor het geval er iets vreselijk mis gaat.

Meimaand = Melanoom maand, dus mijn oogmelanoom verdient extra aandacht. Ik ben nu 7 jaar kankerpatiënt en - vreemd genoeg -  je went eraan. Het leven met kankercellen, tumoren, controles, scans en ziekenhuisbezoeken is ondertussen aardig ingeburgerd in mijn dagelijkse bestaan.
Ook de gedachte aan het feit dat ik nooit zal genezen is beter draagbaar geworden naarmate de tijd is verstreken. Je neemt de pijn en ongemakken bij én na  behandelingen voor lief want je hebt immers geen keuze. Door het opnemen van alle informatie over je ziekte, het leren ervan, ben je ervaringsdeskundige. En na de heftige eerste jaren na diagnose (een gevoelsmatige achtbaan en bizarre tijd) ligt nu de focus niet meer zo stringent op die laatste levensfase.
We zien het allemaal wel en leven in het nu. Zonder ver vooruit te plannen in onze agenda's. Er is wel degelijk een leven náást de kanker en er zijn vele dagen dat ik nauwelijks bezig ben met deze ziekte, ondanks het feit dat hij me sloopt ...

Waar ik me mateloos aan erger is de TIJD. Gevoelsmatig TIJD te kort hebben, nog heel veel willen doen in de TIJD die rest.
De afgelopen 2 maanden was ik behoorlijk chagrijnig op de TIJD die ik moest wachten op mijn beurt voor het definitieve ziekenhuisopnamemoment.
Door een tekort aan anesthesisten is er namelijk een wachtlijst ontstaan voor de behandeling die ik dringend nodig heb. En in die wachttijd groeit mijn tumor even vrolijk door, wordt hij groter en kan zich verspreiden. Men houdt uiteraard wel rekening met 'veilige marges', maar zo werkt dat gevoelsmatig, emotioneel en tussen je oren allerminst. Ik heb gewoon geen TIJD om op behandelingen te wachten!
Om niet onnodig lang in de file te staan gaan we tegenwoordig daags vóór de ingreep naar het ziekenhuis, waar ik heel vroeg in de ochtend al binnen moet zijn.
Ja, dat kost natuurlijk een dagje extra TIJD, maar mijn behandelcentrum ligt op grote afstand van huis. Op deze manier kunnen we dan tenminste files ontwijken en zonder stress een paar uur over de vaderlandse wegen rijden. We bezoeken en passant nog wat bezienswaardigheden, wandelen langs het strand, lezen een boek en hebben een goede nachtrust.
Niet uitgerust en gestrest een operatie ingaan werkt bij mij tegendraads. Ik word dan niet lekker uit de narcose wakker en heb het gevoel geradbraakt te zijn. Mijn herstel duurt dan vaak een dagje langer.
Dus door TIJD te nemen, win ik TIJD...
en dat alles met een knipoog naar de toekomst ...

Zelf je kleding maken.

Het maken van kleding werkt voor mij ontspannend. Tegelijkertijd is het ook een noodzakelijk kwaad geworden. Door ziekte is mijn lichaam veranderd van vorm. Littekens die om bedekking vragen zitten weliswaar op plaatsen die meestal door kleding aan het oog worden onttrokken, maar kunnen geen druk verdragen zodat - in mijn geval - het dragen van bijvoorbeeld, lange broeken minder prettig is. Daar komt nog bij dat ik klein ben en niet zou passen in een line-up van fotomodellen.
Patronen voor zelfmaakmode pas ik daarom altijd aan. Vooral in de lengte moeten er stukken tussenuit, wil de taillelijn niet zowat boven mijn knieën hangen. Bij wijze van spreken dan.
Nu heb ik in het verleden geleerd om zelf patronen te tekenen maar die kennis is behoorlijk weggezakt. De laatste jaren probeer ik die vaardigheid ergens uit de krochten van mijn verstand naar boven te halen, echter ... de methodes voor patroontekenen zijn veranderd en gemoderniseerd. Dat vraagt om opnieuw energie te steken in het bestuderen van deze technieken.
Gelukkig is er Internet! Met daarop een schat aan informatie hoe je bestaande patronen kunt veranderen of zelf handmatig tekenen. Mét de daarbij horende filmpjes en uitleg-schema's. Veelal in het Engels, maar daar heb ik niet zoveel problemen mee. Als je de vaktermen eenmaal in een andere taal beheerst - en daar zijn lijstjes van - kun je de uitleg wel volgen met de kennis die je al in huis hebt.
Toch gebruik ik nog veel patronen uit de zelfmaak modetijdschriften. Waarom het wiel zelf uitvinden als er kant en klare oplossingen voorhanden zijn?  Het is makkelijk om de basis van een bepaald model te hebben. De patronenbladen voeren tegenwoordig een grote matenrange om zoveel mogelijk naaisters te voorzien van de juiste patronen. Ik maak dankbaar gebruik van het feit dat je in één patroon meerdere maten kunt verwerken. Die patronen pas ik nu zonder moeite aan. Ik weet waar ik op moet letten en waar de mankementen van mijn lichaam zorgen voor verandering van patroonlijnen.
Via een online-workshop heb ik ondertussen een goed grondpatroon van mijn persoonlijke maten gefabriceerd. Dat grondpatroon leg ik als een soort mal op de overgenomen patronen uit de patroonbladen. Dan zie ik gelijk waar het een en ander aangepast moet worden.

Zelf kleding maken is op dit moment een groeiend fenomeen. Het stoffige imago van de kleermaker is verdwenen. Veel vrouwen (én mannen) komen er achter dat textiele werkvormen - de officiële titel -  leuk zijn om te doen. Het naaien voor hun kinderen, het ambachtelijk fabriceren van leuke mode-items die je anders voor duur geld aan moet schaffen, slaat aan. Niet alleen om kostenbesparend bezig te zijn maar vooral om zich te onderscheiden met hun outfit, beginnen ook jongeren het nut van zelf-naaien in te zien. Als naaister juich ik dit alleen maar toe.
Op het World-Wide-Web vind je veel groepen van mensen die met elkaar chatten, facebooken, bloggen en vloggen over hun nieuwste hobby. Deze groepen volgend, leer en zie je veel. Je krijgt op elke vraag wel ergens een antwoord vandaan.
Mijn basiskennis heb ik opgedaan begin jaren zeventig. Op school kregen we les  van een paar nonnen die de oude technieken er bij hun leerlingen instampten. Wat waren zij secuur en geduldig!
Destijds waren wij - pubers - daar niet zo blij mee. Pas nu kom ik er achter dat ik toch wel héél veel van die zwarte dames heb geleerd. Kennis en vaardigheden die me heden ten dage goed van pas komen.
Ik trek me regelmatig terug om het nuttige met het aangename te verenigen in een zelf ingerichte werkkamer, die bomvol staat met allerlei naai-gerelateerde spullen. Tussen de lappen, knopen en het garen voel ik me opperbest. Muziekje aan, theetje bij de hand en fröbelen maar. Heerlijk!
Mijn specialiteit van tegenwoordig ... jurken voor mezelf maken. Dit is een exemplaar gemaakt voor de einde-van-het-jaar periode. Aangevuld met wat bling-bling en hoge hakken is hij feestelijk-chique. Met laarzen, een grove sjaal en kleurige kettingen zit hij ook in deze koude winterdagen lekker en verdrijft hij de oprukkende winterblues.
Ondertussen zit ik al weer te bladeren in nieuwe tijdschriften om mijn jurkencollectie uit te breiden met exemplaren geschikt voor het voorjaar, en sportieve outdoorkleding voor onze vakantie. Want die zit ook al weer in de planning ...

Nieuw jaar.

Door omstandigheden de laatste maanden niet veel geblogd. Maar het is weer een nieuw jaar. En het is nog januari ... nét niet te laat om onze nieuwjaarsgroet te plaatsen.

Kerstmis 2018.

365 Dagen gaan voorbij, ze vloeien door je hand als water

Volop geleefd, herinneringen gemaakt voor later.

Enkele dagen zwart, maar daarover niet getreurd

De meesten vrolijk, met duizend tinten ingekleurd.

Velen speciaal, omgeven met een gouden rand

Gevuld met aandacht, scheppen die de warmste band.

Lieve mensen; dank voor alles in het afgelopen jaar

Zullen we een afspraak maken; voor jezelf, een ander of met elkaar?

Het leven is zelden zwart-wit en kleurloosheid gaan we niet gedogen

Laten we opnieuw 365 dagen maken, met daarin die schitterende regenbogen!