Werken aan de toekomst ...

De titel zegt al genoeg ... Ja, ik moet weer gaan werken aan de toekomst. Om mijn kanker de baas te blijven en tijd van leven te winnen ga ik wederom een paar dagen het ziekenhuis in. "Om even een tumortje uit de lever weg te laten branden", alsof het een simpel verwijderen van een wratje is! Nog niet zo lang geleden moest je voor zoiets een mega grote operatie ondergaan. Met als uitkomst vaak: operatie geslaagd - patiënt overleden.
Maar goed. Het is natuurlijk heel fijn dat het kan. Dat men via buisjes, robotarmen, doorzichtschermen, scans en een heleboel techniek een bundel kwaadwillende cellen dood kan maken. Lang leven de vooruitgang!
Want dankzij deze hoogstaande technieken ben ik er nog steeds, kan ik elke dag weer genieten van de wereld om me heen en heb ik ook nog eens een goede kwaliteit van leven.
Zo goed, dat er gewoon vakantieplannen kunnen worden gemaakt, al blijft er in het achterhoofd natuurlijk altijd een mits en maar hangen voor het geval er iets vreselijk mis gaat.

Meimaand = Melanoom maand, dus mijn oogmelanoom verdient extra aandacht. Ik ben nu 7 jaar kankerpatiënt en - vreemd genoeg -  je went eraan. Het leven met kankercellen, tumoren, controles, scans en ziekenhuisbezoeken is ondertussen aardig ingeburgerd in mijn dagelijkse bestaan.
Ook de gedachte aan het feit dat ik nooit zal genezen is beter draagbaar geworden naarmate de tijd is verstreken. Je neemt de pijn en ongemakken bij én na  behandelingen voor lief want je hebt immers geen keuze. Door het opnemen van alle informatie over je ziekte, het leren ervan, ben je ervaringsdeskundige. En na de heftige eerste jaren na diagnose (een gevoelsmatige achtbaan en bizarre tijd) ligt nu de focus niet meer zo stringent op die laatste levensfase.
We zien het allemaal wel en leven in het nu. Zonder ver vooruit te plannen in onze agenda's. Er is wel degelijk een leven náást de kanker en er zijn vele dagen dat ik nauwelijks bezig ben met deze ziekte, ondanks het feit dat hij me sloopt ...

Waar ik me mateloos aan erger is de TIJD. Gevoelsmatig TIJD te kort hebben, nog heel veel willen doen in de TIJD die rest.
De afgelopen 2 maanden was ik behoorlijk chagrijnig op de TIJD die ik moest wachten op mijn beurt voor het definitieve ziekenhuisopnamemoment.
Door een tekort aan anesthesisten is er namelijk een wachtlijst ontstaan voor de behandeling die ik dringend nodig heb. En in die wachttijd groeit mijn tumor even vrolijk door, wordt hij groter en kan zich verspreiden. Men houdt uiteraard wel rekening met 'veilige marges', maar zo werkt dat gevoelsmatig, emotioneel en tussen je oren allerminst. Ik heb gewoon geen TIJD om op behandelingen te wachten!
Om niet onnodig lang in de file te staan gaan we tegenwoordig daags vóór de ingreep naar het ziekenhuis, waar ik heel vroeg in de ochtend al binnen moet zijn.
Ja, dat kost natuurlijk een dagje extra TIJD, maar mijn behandelcentrum ligt op grote afstand van huis. Op deze manier kunnen we dan tenminste files ontwijken en zonder stress een paar uur over de vaderlandse wegen rijden. We bezoeken en passant nog wat bezienswaardigheden, wandelen langs het strand, lezen een boek en hebben een goede nachtrust.
Niet uitgerust en gestrest een operatie ingaan werkt bij mij tegendraads. Ik word dan niet lekker uit de narcose wakker en heb het gevoel geradbraakt te zijn. Mijn herstel duurt dan vaak een dagje langer.
Dus door TIJD te nemen, win ik TIJD...
en dat alles met een knipoog naar de toekomst ...